هرگاه آن مرد بلند بالا با آن نگاه نافذش و تن صدای هشدار دهنده اش کسی را خطاب قرارمی داد بقیه بازیکنان سرپایین انداخته منتظر می ماندند تا او تذکرات و هشدارها وسرزنش های پدرانه اش را برزبان آورد.
برای من فقط این فوتبال نیست که اهمیت دارد بلکه آینده و زندگی آنان اهمیت بیشتری دارد.
" علی برومواظب بچه ها باش وببین که آنها دراوقات بیکاری با افراد ناباب دمخور نشوند . پدرم می گفت امان از محیط بد و رفیق بد.ما باید محیط تیم مان را سالم نگه داریم و حفظ کنیم .علی فخرآبادی یادت باشه این جوانها امانتهایی هستند که پدرانشان به ما اعتماد کرده و به دست ما سپرده اند در تیم ما رفاقت و رقابت سالم همراه با اخلاق و رفتار صحیح باید اصل باشه!! نگاه نکن که گاهی من به دلیل بی عدالتی ها عصبانی می شوم و ازکمبودها و فقر موجود در محله احمد آباد رنج می برم این جوانها را که می بینی همه رفقا و فرزندان خودم هستند. انگار خودم را می بینم و جوانی های از دست رفته مان ".
این چکیده ای بود از همه حرفهای استاد محمد شریفی مربی زحمتکش و بامرام و جوانمرد فوتبال آبادان که تحت هیچ شرایطی بی عدالتی و ضعیف کشی را بر نمی تافت.
او با همین دیدگاه ،روش و منش هدایت تیم سازمان جوانان آبادان را در دست گرفت و سالها به این تیم و جوانانش خدمت کرد .
خدمتی پدرانه و البته عاشقانه . نمی دانم فوتبال با این عاشقانش چه کرد؟ اما آبادان و فوتبالش با عاشقانی از جنس محمد شریفی هویت و اصالت پیدا کرد.
عاشقانی مغرور و بی توقع که شمع وجود خویش را تا انتهای زندگی در راه همان تعلق دیرین خود که خدمت بی شائبه و صادقانه به نوجوانان و جوانان شهر بوده است روشن نگه داشتند .
گواه و حاصل این عشق به عرصه رسیدن جوانان و چهره های صاحب نامی نظیر محمد بغلی و استادعبدالواحد بزمه وموسی عجمی وغلامحسین شجاع وحسن قاسمی و علی فخرابادی وابراهیم قاسمپور وایرج هژبرافکن وغلام پیام پور و غلام درمانده و...بود.
محمد شریفی با آغاز جنگ تحمیلی به شیراز مهاجرت کرد و به دلیل بیماری همسرش سالها به مراقبت از همدم زندگی اش پرداخت . او در همه جلسات ومراسم بزرگداشت پیشکسوتان و بزرگان فوتبال آبادان شرکت و از این بزرگان به نیکی یاد می کرد. آخرین باری که علیرغم ناتوانی های جسمی در مراسم زنده یاد استاد فاروق فتاحی در شیراز شرکت کرده بود در حضور دکتر بیژن کوهزاد ، بیژن بیداری ، خلیل صالحی و عباس اخلاقی از گذشته آبادان سخن گفت و راضی از شاگردانش . چندسال پیش که به همراه تیم پیشکسوتان زنده یاداستاد دهداری شیراز برای تجلیل از ایشان به ورزشگاه آبادان رفته بودیم به شکل مطلوبی از مقام او تجلیل شد .
در بعدازطهر همان روز شاگردانش که حالا هریک برای خود کسی شده بود به شکل خاصی از استاد خود تقدیر کردند و او را مورد حمایت قراردادند اشک شوق بود و بوسه بر دستان پدر و نگاه هایی که یک عمر را تعریف می کرد. در همان جمع شاه غریب و دکتر کوهزاد با سخنانی محبت آمیز از یک عمر خدمت ثمربخش و اثرگذار آقا محمد شریفی تجلیل کردند.
چند روز پیش که ایرج قلیچ خانی مربی عاشق و زحمتکش تهرانی درغربت پایتخت جان به جان آفرین تسلیم کرد اردشیرلارودی پیشکسوت ورزشی نویسی در مقاله ای سرزنش گرانه از بی وفایی فوتبالی نوشت که با معلم هایش میانه ای ندارد، فوتبالی که با سازندگی بیگانه شده است او نوشت" از عشق خبری نیست از ایرج قلیچ خانی کسی یادی نکرده و نمی کند . او فریاد برآورد خاک برسر فوتبالی که ایرجش را بجا نمی آورد.نه برای ایرج که برای فوتبال ره گم کرده باید اشک ریخت ..." اما بر خلاف پایتخت سالها است که در آبادان ودر بین آبادانیها با آن همه مشکلات وتناقضات و محدودیتها اتفاقات دیگری افتاد و رفتار و کردار دیگری بروز پیدا کرد .
رفتاری از جنس قدرشناسی و پاسداری از سجایای نیک اخلاقی و معرفتی !
از آبادانیهای مهاجرت کرده تا آبادانیهای ساکن در شهر آبادان هرگاه سخن از خادمان و مربیان و پیشکسوتان پیش آمد آستین همت بالا زده و از بزرگان و خدمتگزاران خویش تجلیل و تقدیر کردند .
نه این آبادان نمی خواهد تسلیم روزمرگی و بی خیالی و فراموشی شود . آنان می خواهند همان سنتهای مترقی و انسانی و اخلاقی و ورزشی را حفظ کنند همان سنتهایی که ریشه در عاطفه و فرهنگ چند قومیتی جنوبی ومنش کارگری و اخلاق ورزشی دارد تا نه خود دچار فراموشی شوند و نه نسل آینده به بی تفاوتی فرساینده گرفتار آید . اگرچه مرگ استاد محمد شریفی و تشییع و تدفین پیکرش در سایه شوم انتشاربیماری ویروس کرونا دربی خبری و غربت شیراز باحضور تعداد کمی از همشهریان به خاک سپرده شد اما همشهریان و شاگردانش هیچ گاه خدمات و وجود اثرگذارش را فراموش نکرده و نخواهند کرد . خدایش بیامرزاد.