اين خاك اولياء و اين ديار ادباء براى هميشه در كلام صاحبدلان و در حكايت روايت گران عاشقى ماندگار است. شيراز را می گويم؛ كه وجود صنعت عشق در كارگاه مهرورزى، اين ديار را به قطب عاشقانه هاى زمينى و
زمزمه ی عارفانه هاى حقيقى تبديل كرده است!
١٥ ارديبهشت ماه را در اوج اعتدال نسيم بهارى بر خاك و درختان باغ خيال به نام شيراز گذاشته اند!
روز شيراز هم مي تواند ماه عسل دختر بهار در پيوند با فروردين ناميده شود. روزى كه هر ايرانى در هر گوشه دنياى امروز با دريچه مجازى فناورى مي تواند به سبزى ذات اين كهن ديار سپيد روى نظاره كند و به ريشه سبز پيشه بهار، فصل مهربانى و روشنى پى ببرد.
ادباى كلام غزل را سخنان عاشقانه سرودن تعبير كرده اند و جانِ كلام غزل هم در دل شيراز با سعدى و حافظ سروده شده است. هر شاعرى چه غزلسرا، نيمايى، سپيد و پست مدرن... در شيراز به غزل تعظيم كرده است، از اين رو شيراز را شهر غزل ناميده اند.
هر بامداد و پسين در چهار فصل سال ابنيه هاى اين شهر و رنگارنگ كاشى هاى عشوه گر روزگارِ گذشته، شيراز را با اصالت هنرى، فرهنگى به رهگذران معرفى مي كنند! هنوز مناره هاى خروشان در كوچه پس كوچه هاى اين شهر عطر اذان را به گوش و جان دلدادگان كوى دوست پراكنده می كند.
در توصيف اين كهن ديار در گذشته و حال بسيار نوشته ها و غزليات عاشقانه آمده است كه ذهن تكاپوگر اهل نظر بر اين امر واقف می باشد. شيراز از لطافت معنوى خوبى براى صاحبنظران برخوردار است؛ همانگونه که گوته شاعر برجسته آلمانى و مريد سِحرِ كلام خواجه شيراز آرزوى زيستن در اين ديار داشته است. بيهوده نيست كه حافظ شيراز در جاى جاى سخنان عاشقانه در غزلهايش سهم بسزايى به شيراز داده است.
حافظ شيرازى در اشعارش شيراز را با وضع بى مثالش به همه اعصار معرفى كرده تا هميشه اين شهر در ذهن اهل دل و ذوق و نشاط و معنا زنده بماند!
سعدى، حافظ، ملاصدرا، شيخ روزبهان، قطب الدين شيرازى و صدها بزرگ ديگر در ساير علوم نه تنها وابسته به شيراز بلكه نام آوران ايران زمين هستند؛ از اين رو روزِ شيراز به تعبير گسترده تر
مي تواند روزِ ايران باشد چرا كه همه ظرفيت هاى طبيعى، علمی ، فرهنگى، پزشكى، ادبى و...در اين كهن ديار متعلق به ايران و اعتبار سراسر كشور است؛ براى همين هم ميتوان اين شهر و استان با اصالتِ فارس را ايران كوچك ناميد! اميد آنكه قدرِ شيراز را همگان از هر قشر و ديدگاه و در هر مكان و زمانى بيش از پيش بدانند كه به تعبير شاعر تبريزى مرحوم استاد شهريار:
توئی آن کشور افسانه که خشت و گِل تست
با من از عهد کهن پیک و پیام ای شیراز
سرورانت مگر از سروِ روانت زادند
که در آفاق بلندند و به نام ای شیراز