واقعیت های تلخی که این روزها مثل خوره به جان جامعه افتاده و ضرب شصت های بی رحم خیانت و خباثت سوداگران داخلی و دشمنان خارجی چنان بر شقیقه های امید مردم می نشیند که گویی تازیانه بر گرده!
اما یوزها و یوزبان دلیر چشم‌آبی، راه عبور را نشان دادند. چشم امید یک ملت، به سرپنجه و ساق های مصمم انها دوخته شده بود زیرا در خیز و خروش آنها امید عبور از تنگنا را مشاهده می‌کردند. تنگنای شیرینی که جز به نیروی ایمان واراده وعزم و انسجام وایثار، ممکن نمی شد. یوزها بر کرانه تنگه ایستادنداما شاید اگر کمی اقبال هم، همراهی می کرد، رویای صعودحقیقت می یافت؛ اگرچه با زیر سوال رفتن عدالت فوتبال! اما این تیم الهام بخش،نقشه راه عبور از بحران را به همه ما نشان داد؛ که چگونه می توان به اتفاق، جهان گرفت. تیمی که اجازه رویا پردازی هم نداشت، جهانی را وادار به تعظیم و تحسین کرد. نشان داد که نمی توان با یی عملی و خیال پردازی و تن پروری، از جهانیان درخواست احترام کرد. تنها با تلاش تا سرحد جان است که تحسین دیگران را به دست می آوریم. با انسجام و همدلی و از خودگذشتگی است که می شود پنجه در پنجه رقیبان پیل افکن انداخت و آنها را به کرنش کشاند.تیم دوست داشتنی پیرمرد مبارزه جوی پرتغالی، یک صدا و متحد، با انسجام کم نظیر، تا سرحد مرگ به دنبال رویا جنگید؛ شاید،شاهد پیروزی آن چنان که می خواستند به آغوش نیامد اما چون نیک بنگریم، شاهدی خوش نقش و نگار،از طرازی دیگر رخ نموده؛ نه از غیب بلکه این بار از دل رنج و تلاش.
بیش از سه دهه است که گرفتار رقابت های منفعت سوز و ویرانگر سیاسی_جناحی هستیم. تردیدی نیست که در برهه کنونی، با بالاتر رفتن زبانه های این آتش دیرپا، چیزی نمانده تا هستی و کیان یک مردم منتظر نیز خاکستر شود؛ اما دریغ از آتش بس. نه ریش سفیدی مانده که خیرخواهی و وساطت کند و نه اندیشه و تدبیری تا ناخوداگاهمان را آگاه کند که این کشتی که عزم تسخیرش داریم، در حال غرق شدن است؛ دریغ...!اما این‌جوانه های در برف، یوزهای دلاور ایرانی، بی اعتنا به رفتار عمومی خودویرانگر ما، راهی دیگر جستند. راهی یافتند و به ماهم نشان دادند:
یک ملت یک ضربان
نسخه شفابخش عبور از بحران های اقتصادی و اجتماعی امروز ایران در همین شعار رمز آلود تیم خستگی‌ناپذیر کیروش است.
اتحاد و تلاش ملی برای عبور از تنگنا.
"این درد مشترک هرگز جدا جدا درمان نمی شود"
وحید دلپسند/روزنامه نگار