نسلی که درآن خبری از تبانی نبود،یا باید توپ رد می شد یا بازیکن!
بایداتفاق بزرگی رخ می داد تا یکی از آنها از تیمی که همه ی زندگیشان بوددل می کندوبه تیم دیگری هجرت می کرد.
«منصورخان» جزوآخرین بازماندگان ازهمان نسل است.نه نسلی که عمرقهرمانانش کمترازیک دهه است.
«منصور»،«ناصر»،«علی دانایی فرد»،«بیوک»،«پروین»،«صفر»،«همایون» و... ازهمان نسلی هستند که هم تعصب داشتند و هم اخلاق.
نسلی که فوتبالشان اززمان حضور ما دراین جهان تمام شده بود،اما پس از سه چهار نسل آمدن بازیکن جدید و رنگارنگ هنوز هم برای نسل بدون اسطوره ی ما اسطوره هستند.
نسل ما نسلی بدو ن اسطوره است !یاشایدهم با اسطوره!اسطوره هایی ازجنس جشن های مختلط شبانه،قلیان های شاهانه و لباس های مضحکانه!
درنسل آنهافوتبال حرمت داشت،ورزش مقدس بود،قاب تلوزیون و آتلیه های هنری معنایی نداشت،خبری از پولهای میلیاردی نبود،دوپینیگ هنوز مد نشده بود،نسل آنها نسل مردانه جنگیدن بود.
آنها از نسلی نبودند که به بهانه حرفه ای بودن ،اخلاق را به قتلگاه ببرند.ازنسلی بودند که فوتبال زیبایشان حاصل تمرین پس از فراغت از شغل هایشان ،آنهم درزمین های خاکی بود.
نسلی که تنها به فوتبال تعلق نداشت،نسل الگو و اسطوره برای همه .
اما نسل ما،نسل بی اسطوره است.هرچه هست از دیروز است.عمر اسطوره های کاغذی ما کوتاه است.
تاریخ هیچ یک ازآنها رافراموش نمی کند.نه «منصور»، نه« ناصر» و نه هیچ اسطوره واقعی دیگر را.