محدودیت خلاقیت نمی آورد

این نظریه که محدودیتها و محروميت ها باعث خلاقیت و رشد فرد وجامعه می شوند، نسخه ی مردود و اشتباهي است که براي مردم پیچیده اند، محصول این نظریه، درجازدن وعقب ماندگی و ثمره اش، انسانهای تک بعدی، محروم ، معترض ،انتقام جو وگاها عصبی وپرخاشگر است.
آنچه ما درجنوب کلان شهرهایی مثل شیراز به عینه می بينيم شاهدی براین  ماجراست.
همشهريان گرانقدري که ازحقوق حقه ی شهروندی وخدمات مکفی،کيفي واوليه شهری کم بهره اند.
این تضاد آشکار واين گونه کاستی های نخ نما و آزار دهنده متضادبا گفتمان انقلاب اسلامی، گویای نگرش و تفکر و ناکارآمدی، متولیان ومجريان امور شهريست.
نمی شود با القاب وعناويني چون: "سکونت گاه های غیررسمی" ، "حاشيه نشيني" ، "مناطق محروم"، "مناطق هدف"يا "محلات پرخطر"، شهر را پاره پاره متصور بود و مردم را از ابتدایی ترین نیازهایشان محروم کرد.
سئوال اینجاست که جماعت مدعی حرکت وعملکرد جهادي وداعيه دار تبعیت از رهبری،بي توجهي و کم کاری در جنوب شهر را چگونه می خواهند پنهان وکتمان کنند؟
فرصتی را که مردم،وفقط مردم به امانت در اختیار آنان قرارداده اند را چگونه در پیشگاه خدا،مردم و وجدان خويشتن پاسخگو خواهند بود؟
راه چاره ،پرداختن به قصورها وتقصيرها و کم کاریها ورفع نواقص در اولین فرصت ممکن است، نه اینکه به روش های زیرآب زدن وکله پاکردن منتقدين بیندیشند،که راه به جایی نخواهند برد.
تجربه ثابت کرده است که حافظه تاریخی مردم اشتباه نمی کند، مردم قدرشناس شيراز همانگونه که هیچ وقت زحمات وتلاشهای پیشینیان وشايستگان دورانديش این دیار را از یاد نمی برند، بدعهدی ها را نیز فراموش نخواهند کرد ودروقت مناسب پاسخ محکم و متناسبي به این غفلتهاو رفتارها خواهند داد.

حسین خبيري- روزنامه نگار