گرایش شمر به اسلام و تقید او و سپس رودر قرارگرفتن با امام حسین( ع) را باید در زمره همین تحلیل زایش و رویش و ریزش دید و بررسی کرد.
اما آنچه که از قیام‌کربلا باید آموخت بسیاری فراتر از مقوله شمر و امثال او ست. کاوه احمدی علی آبادی در یاداداشت بازآفرینی قیام عاشورادر روزنامه اعتماد ملی هشتم اسفند سال هشتاد وشش از جنس قیام عاشورا منش اخلاقی حق وفاداری به روح قیام امام حسین(ع) مصادیق عاشورا،بازتاوبل انقلابی عاشورا ،.هویت یابی دینی در جریان زمان و ساختار روابط و ابعاد هویتی توضیحات جالبی داده است.
این دکترای فلسفه و مطالعات ادیان دانشگاه راچ ویل تگراس معتقد است قیام امام حسین (ع) بدون اینکه هنگام مقابله با ظلم حقوق انسانی را به دورافکند به دفاع می پردازد و این راز پیروزی اخلاقی حسین(ع) درمقام مقایسه با کسانی است که در مبارزه با ستمگران از حقوق انسانی فاصله گرفته و به دامن دنیای بی ارزشی ها و خودخواهی ها فرو می غلتند و روزی چشم باز کرده و می بینندکه خود به همان هیولایی بدل شده اند که روزگاری درحال مبارزه با آن بوده اند!
چرا که درحین مبارزه با ظلم‌از او آبستن شده اند! آبستن روشها و منش های او! چرا که تفاوت راه حق و ناحق تنها در هدفها و نتایج شان نیست که در منش ها و روشهای شان نیز هست و اینجاست که اخلاقیات ازآرمانی صرف به الگویی عملی در زندگی بدل می شوند.... امام حسین( ع) و قیام عاشورا را باید از این بعد نگریست و بدان توجه ویژه داشت. اگر اینگونه بنگریم آنگاه این سئال پیش می آید که آیا بخشی از انقلابیون دیروز و امروز و برخی سرشناسان در مقابله با ظلم ستم شاهی از آن آبستن نشده اند؟آیا در عمل به روح و پیام قیام عاشورا و امام حسین( ع) وفادار مانده اند؟ امام حسین (ع) و قیام عاشورا به دلیل خصلت و ذات پویایش الهام بخش مبارزان حق طلب بوده و هست و همواره منادی اخلاق آرمانی با محتوای انسان گرایی است. راز ماندگاری امام حسین و عاشورا در همین ویژگیها نهفته است. به راستی مادر کجای این تعریف قرار گرفته ایم و نکته آخر اینکه از عاشورا چه مانده است و با آن چه کرده ایم؟ از آن الهام گرفته ایم یا به آن همچون ابزاری نگریسته و آنرادر جهت منافع فردی و گروهی قربانی کرده ایم ؟ویا فقط آن را در حد برگزاری انواع مراسم عزاداری و سینه زنی یافته ایم و هر ساله تکرار کرده ایم ؟
عبدالکاظم دریساوی – روزنامه نگار