انتخابات اوج حضوروفعالیت ، احزاب سیاسی است .فعالیتی که هرچند دربدنه اجتماع صورت می گیرد اما لعاب سیاسی آن بیش از دیگر وجهات آن بارزاست .لعابی که حوزه های فرهنگی را درفقر نگه میدارد تا هر زمان با افزایش تنش وتضاد اندیشه به زورآزمایی خیابانی منتهی شود.
در چنین شرایطی (فعالیت های انتخاباتی )احزاب از لاک خود بیرون آمده شروع به شعاردادن با لعاب سیاسی می کند شعارهایی که هرچند اقتصادی اجتماعی است اما وجه سیاسی آن قالب تر است که با تخریب رقبا همراه می شود ، شعارهایی که عملاغیر قابل تحقق است !
این یک واقعیت است که در سه دهه گذشته هیچکدام از وعده های سیاسی احزاب ،تحقق نیافته است وپیوسته درحال درجا زدن دریک نقطه (بحران های اقتصادی اجتماعی )هستیم .
پرواضح است که شعارهای انتخاباتی در تمام دوره ها حول بهبود معیشت مردم بوده است .تولیدی که اتفاق نیفتاد وبیکاری که مضاعف شد.
اما احزاب سیاسی که با هم اندیشی افراد متفق القول شکل می گیرد ،نیازمند اعتبار است تا فعالیت های خود را بسط وگسترش دهند . وابستگی احزاب از همین نقطه شروع می شود . اینکه کدام جریان اقتصادی قصد مشارکت مالی در حوزه فعالیت سیاسی را دارد والبته چه تمایلاتی دارد !
تمایلاتی که آینده سیاسی یک کشور را تحت تاثیر قرار می دهد . این روزها دیگر نمی توان امید داشت تشکل های سیاسی فریادی خالص و از عمق جان مردم بلند کنند چراکه اقتصادیون طراحان وبرنامه ریزان جدید احزاب وتشکل ها هستند وهر وقت لازم بدانند حزبی را تشکیل می دهند تا از این طریق وبنام تامین خواسته مردم اما امیال خود را تامین کنند .
تصور کنید مسئله فساد های مالی چگونه شکل گرفته است وهیچکدام از بدنه دولت ها جدا نبوده است . امروزهم رسوایی مالی برخی دولتمردان از رقابت های حزبی سرچشمه می گیرد آنجا که بانزدیک شدن به فصل انتخابات وبرای پاک نشان دادن خود ویا دست پاک نبودن دیگران اما دست به افشاگری می زنند .
استقلال مالی احزاب یکی از مهمترین شرایط تشکیل آن است اما باید دید این استقلال مالی چگونه قابل تحقق است و اصولا در رفتارهای سیاسی معنا پیدا می کند ؟
حال اگر دولت های بخواهند به احزاب یارانه تاسیس وادامه فعالیت دهند ، چه وضعیتی پیدا خواهیم کرد !؟ در چنین شرایطی آیا احزاب می توانند منتقدان واقعی دولت ها باشند. از طرفی اگر این یارانه ویا کمک مالی از طرف جریانات وابسته به اقتصادیون باشد آسیب های دیگری را به همراه خواهد داشت .از این روی ماهیت احزاب در حوزه های سیاسی اما سوال برانگیز خواهد بود.
ما به هر شکل به ماهیت احزاب نگاه کنیم به یک "اما" می رسیم . احزاب نیازمند حمایت مالی هستند اما منجر به وابستگی آنان نشود . دولت های به احزاب یارانه بدهند اما توقعی از احزاب نداشته باشند . احزاب خواسته مردم را مطالبه کنند اما نیازهای مالی خودرا چگونه بایدتامین کنند .
آیا احزاب می توانند بدون پشتوانه مطالبات مردم را پیگیری کنند. بنظر می رسد مطالبه گری خالص نیازمند پرداخت هزینه های سنگینی است که عمر احزاب را کوتاه می کند . حال باید به پیشینه احزاب درایران نگاهی داشته باشیم درحالی که مطالبات مردم از این دوره به دوره دیگر انتقال می یابد .
موضوع انتقال مطالبات مردم از یک دوره به دورههای بعدی کارنامه خوبی از احزاب برجای نمی گذارد شاید اولویت با ایجاد تشکل های فرهنگی باشد تا تمام سعی وتلاش خودرا بر تجدید ساختار فرهنگی جامعه بگذارند .نیازی زیر ساختی که بخودی خودقادراست نیازهای دیگر را تامین کند.
*روزنامه نگار