قرار گرفتن ژاپن در صدر کشورهای اقتصادی دنیا، نمونه ای روشن از یک آموزش و پرورش فعال و پویا است ،که علیرغم کمبود منابع طبیعی و حتی زمین کافی ،شرایطی را فراهم کرده تا نام این کشور ، به عنوان یک الگوی جهانی تخصص و تعهد مطرح باشد.
با عِلم به این موضوع ، قانونگذاران کشور ما در اصل 30 از قانون اساسی،آموزش و پرورش رایگان را حق تمامی شهروندان دانسته اند.
اما درچنین شرایطی مشکلات معیشتی معلمان و کمبود فضای آموزشی امر پنهانی نبوده و تمامی شهروندان در این مورد اتفاق نظر دارند.
فیش هایی حقوقی منتشر شده در فضای مجازی و حقوق بالای برخی مدیران، سندی دیگر بر مظلومیت این قشر فرهیخته از جامعه ما بود که مقایسه حقوق اینها بایکدیگر همان قیاس معروف "فیل و فنجان"است.
از سویی دیگر ایام ثبت نام فرزندان در مدارس به کابوس خانواده ها تبدیل شده است.از آنجا که طبق بخشنامه اداره کل آموزش و پرورش استان فارس و بر اساس سخنان عضو کمسیون آموزش و تحقیقات مجلس، ثبت نام دانش آموزان در مدارس دولتی رایگان اعلام شده ،بعضا شاهد هستیم که این امر منوط به واریز مبلغی از سوی اولیا به حساب مدرسه می شود.
زمانی که در هنگام ثبت نام اولیاء مکلف به پرداخت فلان مبلغ تعیین شده از سوی مدارس می شوند این امر رنگ و بوی اجبار گرفته و دقیقا بر خلاف بخشنامه و مصوبه دولت است.
چگونه اولیاء یک دانش آموز با حقوق ماهیانه اداره کار، توان پرداخت 200 هزار تومان برای ثبت نام هر دانش آموز را دارد؟ باور کنید که شرمندگی یک پدر درناتوانی از پرداخت شهریه ثبت نام فرزندش ،کمتر از شرمندگی یک معلم از مقایسه فیش حقوقی خود با دریافت های میلیونی برخی از مدیران دولتی نیست .
تصمیم دولتمردان ما، به تحصیل اتباع بیگانه و خصوصا افغانی های مقیم ایران ،ثابت می کند که بحث آموزش ، فراتر از مرزهای سیاسی و جفرافیایی بوده و تبدیل به یک اتفاق نظر جهانی شده است ، اما پیش گرفتن یک سیاست دو گانه بر خلاف مصوبه ها و بخشنامه ، یا مدیران مدارس را در جایگاهی فرا قانونی نشانده و یا ناشی از عدم نظارت کافی دراین حوزه است.
در سالی که توسط مقام معظم رهبری به سال "اقتصاد مقاومتی ،اقدام و عمل" مزین شده و در دولتی که برای تحصیل اتباع خارجی نیز چاره اندیشی شده، خلاف مصوبه های دولت عمل کردن شهروندان را دچار تضاد فکری می کند.
اتفاقی که باعث می شود کارنامه مدیرکل آموزش و پرورش فارس به عنوان بالاترین مقام مسئول از قضاوت اولیاء دانش آموزان ،در امان نماند.
اگر ادامه این روند سبب شود تا یک دانش آموز ،خواسته و ناخواسته از ادامه تحصیل باز ماند ما در سرنوشت فردای او سهیم می باشیم و بقول بزرگی"بستن درب یک مدرسه به مثابه باز کردن درب یک زندان است".
*خبرنگار