دولت در مهلکه انتخاب

 در این زمانه دشوار، در ایامی که بی شباهت به روزهای مبادای اقتصادی نیست باید با راهکارهای نرم به دنبال تزریق ارامش به افکار عمومی بود. در میان همه نوشداروهایی که برای بهبود حال جامعه تحویز می شود، شاید پدیده جذاب فرهنگ و هنر بهترین طریقی باشد که می توان با بهره گیری از دستاوردهای گران بهای آن طرحی نو در افکار عمومی دمید.
ضمیر آگاه و ناخوداگاه مردم با ادبیات و موسیقی و تئاتر و سینما و نقاشی و جمیع هنرهای زیبا به صلح و آرامش می رسد و این رسالت بزرگ دستگاه فرهنگ است که زمینه را برای جهان شمولی آنها فراهم سازد. دیربازی است که اقشار فرودست جامعه بهره ای از مواهب روح نواز فرهنگ و هنر نمی برند و کنسرت ها و سالن های نمایش سهم متمولان است. در سوی مقابل بسیاری از دولت های ما هم به پدیده های نرم فرهنگی با نگاهی لاکچری و غیر ضروری روبرو شدند و در هنگام توزیع اقتدار و اعتبار این مولفه تاثیرگزار را به حیاط خلوت و پستوی انزوا تبعید کرده اند. اما از دولتی که با شعار تدبیر و امید بر مسند کار نشسته انتظار می رود رفتار متفاوتی نسبت به پیشینیانش داشته باشد.
 اینک دولت دوازدهم در کشاکش سخت ترین و ناجوانمردانه ترین تحریم های تاریخ ایران قرار گرفته و نمی توان در ماه های واپسینی که پیش رو دارد از مردان روحانی انتظار گشایش عظیم اقتصادی و رونق و افزایش تولید ناخالص ملی را داشت. چرا که حلقه محاصره تحریم ها و فشارهای اقتصادی از بیرون و درون هر روز کار را بر قوه مجریه سخت تر می کند. در این میان نقدی که بر دولت وارد می شود این است که سلسله هجمه ها را بی آنکه سپر بلایی تدارک ببیند، به صورت مستقیم بر مردم و به ویژه اقشار فرودست اقتصادی وارد می سازد.
اما در همین روزهای سخت هم می توان از دولت تدبیر و امید با جدیت درخواست کرد که در روزها و ماه های باقی مانده به تقویت مادی و معنوی دستگاه فرهنگی با همه پتانسیل های مغفول مانده اش همت گمارد و زمینه همگانی شدن مولفه های رفیع فرهنگی و هنری را با نگاهی ساختار شکنانه و با پرهیز از سیاست های پیشین پدید اورد.
در کلانشهر شیراز و در روزهایی که هنوز در مهلکه کرونا گرفتار نیامده بودیم شاهد حضور کودکان کار و رهایی یافتگان اعتیاد و خانواده فرودست در خرده محافل فرهنگی بودیم. اما حضور آنها به چند برنامه مختصر منحصر شد و دوام چندانی نیافت. اگرچه امروز هنوز با محدودیت های فیزیکی و روانی کووید 19 روبرو هستیم، اما می توان از پتانسیل فضای مجازی بهره برداری کرد و جاذبه های هنری را به خانه های محقر طبقات میانی و فرودست که برداشت کمتری از رفاه و اسایش اجتماعی دارند،  روانه ساخت. تجربه کنسرت های مجازی نشان داد که اقشار تهیدست جامعه ان هم در عصر انفجار اطلاعات بودجه ای برای تماشای هنرمندان در فضای سایبری ندارند و باید به فکر راهکارهای دیگری برای برخورداری همه اقشار جامعه از راهکارهای بسط شور و نشاط شادی برآمد. در این برهه است که رسانه ملی می تواند خرق عادت پیشه کند و همانند یک ابرقهرمان وارد میدان شده و برای گسترش امید و نشاط در جامعه گام های اساسی بردارد. در نظر داشته باشیم فطرت انسان شیفته شادی و نشاظ است و چنانچه جامعه مخاطبان نیازهای خود را از مدیوم های داخلی دریافت نکنند با انبوهی از رسانه خارجی روبرو هستند که از رنگ و حجم و نقش و نور برای ربایش مخاطبان بهره برداری می کنند.
ماه های باقی مانده از دولت دوازدهم ازمون نفس گیری برای سنجش عملکرد مردان دکتر روحانی خواهد بود. ایا آنها می توانند در کشاکش تحریم ها و بحران های اقتصادی از مولفه های هنری برای گسترش شادی در جامعه استفاده کنند؟ آیا دولت می تواند در برابر فشارهای رادیکال مابانه ای که کنسرت های موسیقی حلال و دارای مجوز را با تنگ نظری حرام بر می شمارد مقاومت کرده و با بهره گیری از فضای مجازی برای مردم اندکی دل خوشی به ارمغان بیاورد. با مشاهده رویدادهای پیشین گمان نمی رود شاهد تغییرات عمده ای در سیاست های رسانه ملی باشیم  و می توان به وعده ها و رویاهای وزیر جوان ارتباطات دلخوش کنیم که بهای اینترنت را مترداف با درامد جامعه تنظیم کند و همه اقشار جامعه ایران از طریق فضای مجازی پاک به اندکی شور و نشاط دست یابند. هرچند که تئاترها و موسیقی های خیابانی ومواردی از این دست که در بستری ارزش مدارانه تولید شوند هم می توانند حال جامعه را اندکی بهبود داده و ما را به سوی ساختن ایرانی اباد و پر امید رهنمون سازند.
اکنون دولت در مهلکه انتخابی سخت قرار می گیرد. آیا مردان تدبیر و امید سیاست های پیشینیان را در زمینه مولفه های فرهنگ و هنر دنبال می کنند یا با رعایت همه ارزش ها و هنجارها طرحی نو در بستر جامعه ایران رسم خواهند کرد. پاسخ به این پرسش نقش برجسته ای در محبوبیت دولت دوازدهم خواهد داشت. اکنون بیش از همیشه به شور و شادی و نشاط نیازمندیم.