شهر و شهروندان نیاز به یک رابطه تعاملی دارند

به گزارش روابط عمومی و امور بین‌الملل سازمان زیباسازی شهر تهران، حسنجانی در ششمین نشست تخصصی دوسالانه مجسمه‌های شهری تهران با بیان این مطلب افزود: این نشست نمی‌تواند برای شهر مهم باشد چراکه مخاطبان ما معمولاً خود هنرمندان و دانشجویان و تا حدود خیلی کمی‌مدیران شهری مرتبط با سازمان زیباسازی و قسمت حجم و مجسمه‌سازی هستند و شهروندان یا مدیران اجرایی در این نشست‌ها حضور ندارند.
وی افزود: تاثیر این نشست برای ما قابل بررسی نیست ولی اتفاق خوبی که در دوسالانه ششم افتاده این است که چون نشست در یک محل برگزار نشد جنبه صرفاً فرمایشی و مدیریتی هم نداشته و به طور کل نشست‌ها از حالت تشریفاتی خارج شد.
این منتقد حوزه هنر، اظهار کرد: بعد از اتمام پروسه اداری برگزاری نشست و نمایشگاه، حالا با فاصله به این موضوع نگاه می‌کنیم و این نکته جالبی است چراکه بعد از دیدن نمایشگاه و اجرایی شدن برخی از کارها، ما در حال تمرین هستیم تا بپذیریم که یک بینال صرفاً گذاشتن چند مجسمه، برگزاری نمایشگاه و فراخوان نیست و هنرمندان فقط درگیر این موضوع نیستند، ما تمرین می‌کنیم که بپذیریم گفتار، سخنرانی، گفتگو، مصاحبه، نقد هم یک بخش مهمی‌از بینال‌ها را شکل‌ می‌دهند.
وی معتقد است: این نشست قرار نیست روند فکری هنرمندان، مدیران و سیاست گذاران را عوض کند این نشست فقط گفتگویی پیرامون یک رویداد به نام «دوسالانه مجسمه سازی شهری» و خود مساله شهر و مجسمه است.
حسنجانی تصریح کرد: حالا این اتفاق به توانایی سخنرانان و برگزارکننده بستگی دارد تا برای همان جمع کوچکی که سخنرانی می‌کنند چقدر بتوانند مساله یا پرسش و چالش‌هایی را که هنرمندان، مخاطبان و شهروندان که مهمتر از خود هنرمندها، منتقدان و سیاست گذاران هستند، مطرح کنند. چراکه در نهایت آنها هستند که با کالبد اصطلاحاً خالی مجسمه روبرو می‌شوند.
این پژوهشگر و منتقد حوزه هنر، اظهار کرد: شاید این گفتگوها طنینی باشد از اینکه چه اتفاقی به لحاظ زیبایی شناختی در شهر یا احیانا در سطح مجسمه سازی ما رخ می‌دهد.
وی اضافه کرد: من زمانی از وضعیت عملکرد مدیریت شهری در استفاده از هنر در شهر راضی می‌شوم که چهره و رابطه شهر با من تغییر کند، اگر این اتفاق بیفتد نیازی به رضایت من هم نیست ما شهر بهتری خواهیم داشت و این مستلزم این است که مخاطرات زیست محیطی، اجتماعی-آسیبی و قومیتی-فرهنگی را در شهر و در هنری که قرار است در این شهر قرار بگیرد، در نظر بگیریم.
حسنجانی افزود: هنری که صرفاً به طبقه متوسط که معمولا هنرمندان‌اند فکر کند هنر ناموفقی است، هنری که صرفا به سمت عامه پسند کردن و طبقات بسیار پایین جامعه برود یا هنر نگارخانه‌ای و اشرافی ما را راضی نمی‌کند، موضوع این است که شهر و انسان‌هایی که در آن زندگی می‌کنند در یک تعامل جدید قرار بگیرند و این اتفاق ما را راضی می‌کند.
این منتقد و پژوهشگر هنری، اظهار کرد: این اتفاق در یکی دو سال هم رخ نمی‌دهد و نیاز به تمدن سازی دارد که بیش از چند دهه زمان می‌خواهد، در شهرهای بزرگ دنیا مثل رم، پاریس، نیویورک یا آمستردام این مسائل، موضوعاتی هستند که چند دهه نه فقط توسط مدیران بلکه توسط خود شهروندان، هنرمندان و فعالان فرهنگی و انجمن‌ها دنبال می‌شود، با عوض شدن مدیران مناسبات شهری و شهر تغییر می‌کند و من زمانی راضی می‌شوم که شهر با من گفتگو کند نه اینکه من با شهر بیگانه باشم یا اینکه تنها جای امن برای من زندگی کردن کنج چهار دیواری خانه‌ام باشد.