منصوره خسروبیگ راستین آنلاین :سیده مریم حسینی عصر یکشنبه ٢٨ خردادماه در صحن علنی شورای شیراز با اشاره به اینکه طی یک قرن گذشته همواره این سئوال بین مردم و نخبگان مطرح شده که چرا اجازه شکل‌گیری مناطق محروم با جمعیت معلوم را داده شد؟، گفت: در شیراز مناطقی ایجاد شد که محصول تخریب باغ‌ها و منابع طبیعی بود، نقاطی که به دلیل برخورداری از آب و هوای خوب و امکانات فراوان، بالای شهر نامیده می‌شود.
عضو کمیته محرومیت‌زدایی شورای شیراز ادامه داد: بخش قابل توجهی از رفاه اجتماعی و توزیع ثروت و به طور حتم، قسمتی از فرصت‌های پیش آمده با نگاهی تبعیض آمیز به همین مناطق بالای شهر تخصیص داده شد و اتفاقا اکثریت زیادی از مدیران و مسئولان هم در آن مناطق ساکن شدند.
او خاطرنشان کرد: در مقابل، مناطق و محلاتی از شهر که به طبقات متوسط، کارمندان و کارگران و جماعت کم بضاعت حقوق بگیران اختصاص داده شده به دلیل غفلت و کم توجهی، متاسفانه هر روز دچار محرومیت بیشتر شد و شکاف طبقاتی بالا و پایین شهر محسوس تر شده است.
حسینی با اشاره به شکل‌گیری مناطقی محروم‌تر در حاشیه شیراز و نشانه‌گذاری این نقاط به عنوان محله‌های آسیب‌پذیر و مشکل‌دار، که به بافتی درهم تنیده و غیرقابل نفوذ بدل شده است، گفت: در این نقاط پساب‌های شهری از کنار خانه‌ها می‌گذرد و بوی مشمئز کننده ساکنین را آزار می‌دهد. شیوع بزهکاری و انواع جرائم ساکنین مظلوم این مناطق به ویژه کودکان را با مخاطره مواجه کرده و امکانات مورد نیاز هم به دلایل مختلف در دسترس آنان نیست.
رئیس کمیسیون محرومیت زدایی شورای شیراز خاطرنشان کرد: رفع محرومیت و مشکلات این مناطق فرصت بزرگی بوده است که متاسفانه برخی صرفا برای طی پله‌های ترقی، گاهی در کنار این مناظر عکس یادگاری گرفتن به آن پرداخته‌اند.
حسینی گفت: طی مدت شکل گیری کمیسیون محرومیت زدایی تمرکز و تلاش مجموعه شورا و شهرداری برای رفع محرومیت‌ها قرار گرفت و اکنون واژه محرومیت زدایی در گفتمان شهرداران مناطق و سیاستگذاران و کارشناسان شهرداری به گفتمان غالب بدل شده است و شاهد اجرای پروژه‌های متنوع و متعدد در این مناطق هستیم.
این عضو شورای شیراز با یادآوری آنکه ریشه کنی فقر و توسعه فرهنگی می‌تواند با بسترسازی قابل دستیابی است، گفت: گاهی محرومیت‌ها از جنس عمرانی نیست بلکه از جنس فرهنگی و اعتقادی است. رفع محرومیت فرهنگی نیز در کنار مسائل عمرانی باید مورد توجه باشد چه بسا که در طرح‌های خیر ساز و مجتمع‌های آپارتمانی احداثی برای افراد بی بضاعت، توجه نکردن به پیوست‌های فرهنگی موجب رشد ناهنجاری‌های متفاوت شده است.