لحظات غم انگیزی رامی گذرانیم ،لحظاتی مالامال از اضطراب و درد و اندوه وپریشانی و مرگ. مرگی که بدجوری همه جهان و از جمله مردم میهن ما را را کلافه و بی طاقت کرده است . هر روز نه، که هر لحظه در انتظار شنیدن خبر ناگوار مرگ عزیزی هستیم .
کرونا در کمین همگان با جان ستانی های گله وارش روح و رمق جهان را بدجوری عذاب داده و می دهد. این چه مصیبتی بود که به جان جهان افتاده است ؟
انگارکه هیولایی هزارسر باهر نعره آتشینش درپی شکارآدمیان بی تابی هایش رابرای نابودی انسانها نشان می دهد . هیولایی سیری ناپذیر که غفلتها و نادانی ها اورا حریص تر کرده است . جان و احساس جهان از این همه خبر پریشانی واحساس بیچارگی و انتظارمرگ به دردآمده است. این تنها بخش کوچکی از تصاویر اضطراب مرگ و انواع جدالها با مرگ است که هیولای مرگبارکرونا در ذهنها نشانده ."فردا "که جهان از امیدهایش بر مهار کووید ۱۹ سخن گفت و شعله های آتش بیماریها ومرگها آرام آرام به خاکستر بدل شد خواهیم شنید که با جای جای جهان چه رفته است و کارنامه دولتها و صاحبان قدرت و ثروت در تقابل با این ویروس مرگ آفرین فرا روی انسانها قرار خواهدگرفت.
انسان درگیر کرونا یقینا انسان دیگری خواهد شد . انسانی که به گمان من برای عمر کوتاه و بلند زندگی به دانایی ویاری و مهربانی و برادری و مطالبه گری اجتماعی و مسئولیت پذیری دولتها بیش از پیش حساس تر خواهد شد.اوتنها با این منش و روش است که می تواند روح آسیب دیده خود و خویشان و همسایگانش را کمی تا قسمتی التیام بخشد .
این انسان به آن سمت و سو حرکت وتلاش خواهدکرد که آینده اش براساس سعادت اجتماعی ساخته شود. یعنی احیاو بازخوانی و عملی ساختن همان اندیشه ای که می گفت سلامتی وخوشبختی وسعادت فردی در گرو سعادت اجتماعی است.
بنابراین دولتها وظیفه دارند از هم اکنون شرایط را بااتکا به بینش عدالتخواهانه و ترقی خواهانه برای سلامتی و رفاه و سعادت اجتماعی فراهم کنند.
انتهای پیام /
عبدالکاظم دریساوی
