اما ظاهرا سیاست های اسکندرپور که با شعار «شیراز شهر سبز پایدار، شهروند فرهنگ‌مدار »به ساختمان قدیمی واقع در ضلع شمالی میدان شهدای شیرازنقل مکان کرده بود،با تمامی شهرداران پیش ازخودش متفاوت بود.
فرمانداراسبق شیراز که تجربه شهرداربودن را درشهرهایی نظیربوشهر و کازرون در کارنامه خود داشت از همان روز نخست انسان محوری را رکن اصلی برنامه های خود عنوان کرد و سعی کرد در پست هایی که ارتباط مستقیم با تصمیم سازی و تصمیم گیری در حوزه هایی که مستقیما با شهروندان در ارتباط هستند،از نیرو های تحصیل کرده دانشگاهی و به نوعی همفکر خود استفاده کند،اتفاقی که گرچه با سرعت کم اما به نظر می رسد درحال انجام شدن است.
به اعتقاد شهردار شیراز، کلان شهری مانند شیراز با چالش هایی روبروست که مرتفع ساختن آن نیازمند تحول درنگاه مدیران شهری است.
اسکندرپور که اینک به نظر می رسد از فضای هیجانی انتخاب به عنوان شهردارفاصله گرفته مصمم تر از گذشته سخن می گوید و معتقد است: ساختن اتوبان های بزرگ ویا پل های چند طبقه نه اینکه مشکلی از شهر حل نمی کند بلکه برمشکلات کنونی نیز می افزایند.
وی که حمل و نقل را حوزه ای مهم و مرتبط با بهداشت روانی و حقوق شهروندی شهروندان می داند یک استاد دانشگاه را برای مدیریت این حوزه انتخاب کرده است.
مجتبی زوربخش نیز که همچون اسکندرپور براین باوراست که برای توسعه شهر نیاز نیست اتوبان هاو پل ها را افزایش داد،از عبارتی نسبتا جدید در ادبیات مدیریت شهری در شیراز سخن می گوید و می افزاید:برای حل مشکلات ترافیک در کلان شهری مانند شیراز باید به دنبال تحقق ایده «دموکراسی شهری» بود.
وی شهر بوگوتا در کشور کلمبیا را نمونه ای موفق در تحقق این ایده می داند و می گوید :با حضور «انریکوپنالوزا»به عنوان شهردار در این شهر 2/6 میلیون نفری انقلابی بزرگ در دموکراسی شهری این شهر 480ساله ایجاد شده است.
زوربخش با بیان اینکه براساس قانون همه شهروندان در برابر قانون برابرهستند می گوید:تفسیر این جمله در حمل و نقل عمومی به این معنا ست که دراین سیستم حق با اتوبوسی یا ویا دیگر وسیله نقیله ی عمومی است که تعدادزیادی از شهروندان را جابجا می کند نه اتومبیل تک سرنشین!
به اعتقاد معاون حمل و نقل و ترافیک شهرداری شیراز تنها راه حل رفع مشکلات ترافیک در کلان شهری مانند شیرازمحدودکردن اتومبیل ها و ایجاد محدودیت برای پارک کردن خودرو ها در سطح شهر است.
با چنین تفاسیری به نظر می رسد که حیدر اسکندرپور به درستی در شیراز به جای سرمایه گذاری روی سیمان ،آرماتور،بتن ،گچ و... به دنبال سرمایه گذاری روی انسان هاست.
اما او برای تحقق ایده خود در کنار تلاش برای ایجاد سیستمی نوین در حمل و نقل شهری باید به دنبال افزایش کتابخانه ها،فضا سبز،بوستان ها و مراکز آموزشی باشد.
قطعا شهردارشیراز به خوبی می داند که برای رسیدن به یک شهر سبزپایدار باید دوچرخه سواری و پیاده روی به یک فرهنگ شهروندی تبدیل شود.
فرهنگی که به دور از رفتارهای فانتزی نظیر سه شنبه های بدون خودرو ، نیازمند دراختیار داشتن زیر ساخت هایی مانند مسیر امن و ایمن برای پیاده روی و دوچرخه سواری است.
اسکندر پور برای تحقق برنامه خود در طول 4 سال بایدبتوانداین فرهنگ را در شهرشیراز ایجاد کند که شهروندان نباید از سوارشدن بر دوچرخه خجالت بکشند.
