به گزارش راستین آنلاین غروب یک روز پاییزی و سرد، بدن مردی از دیار مهربانان سرد شد، نفس گرمش هم سرد شد، چشمهایش بر روی هم رفت و دگر باز نشد.
محمدرضا ، ساعاتی بیشتر از آغاز بهار پنجاه و هشتم زندگی اش نگذشته بود که دست تقدیر روزگار ، او را از سر میز تولدش بر روی تخت بیمارستان لقمان حکیم تهران نشاند.
در آن شب تولد، چشمهایی که درخشان بودند و لبخندهایی که در دل شب می پیچید، طولی نکشید که به چشمهایی غمبار و اشکبار و گریه هایی به رنگ خواهش و التماس درآمد.
مرد مهربان خوزستانی دقایقی بعد از مراسم تولدش،دچار سکته مغزی شده بود. فرشته مرگ بر بالین مرد مهربان حاضر بود و دکتر چاره ای جز اعلام ناامیدی برای همه آنهایی را که پشت درب اتاقش دست به دعا بودند، نداشت. تقدیر بود. مشیت بود. خدا خواسته بود. خانواده محمدرضا که از خوزستان و شیراز به تهران آمده بودند ، تصمیم به اهدای اعضای بدن نازنینش کردند.
اهدای کبد ، کلیه ها و قرنیه های چشم محمدرضا، هفت نفر را زندگی دوباره بخشید و به آغوش خانواده شان نشاند.
محمدرضا اسماعیلی چشم از دنیا فروبست تا هفت انسان دیگر بتوانند زندگی کنند. او از دنیا رفت اما دنیا هنوز به وجود آدم هایی چون محمدرضا محتاج است. خدایش بیامرزد. روحش شاد.
