شاخص کيفيت هوا AQI، کيفيت هوا را در شش دسته قرار می دهد که هر دسته را به سطوح مختلف سلامت انسان مربوط می سازد.
اين شش دسته به شرح زير است:
پاک: میزان AQI در این حالت بین ۰ و ۵۰ است. کیفیت هوا رضایت بخش است و آلودگی هوا بی خطر یا کم خطر است.
قابل قبول: میزان AQI در این حالت بین ۵۱ تا ۱۰۰ بوده کیفیت هوا قابل قبول است اگرچه بعضی از آلاینده‌ها امکان دارد برای تعداد بسیار کمی از افراد با ملاحظات بهداشتی خاص همراه باشد به عنوان مثال کسانی که نسبت به ازن حساسیت ویژه‌ای دارند ممکن است علائم تنفسی از خود بروز دهند.
ناسالم برای گروه‌های حساس: میزان AQI در این حالت بین ۱۰۱ و ۱۵۰ است. بعضی از افراد گروه‌های حساس ممکن است اثرات بهداشتی خاصی را تجربه کنند.
برای مثال افرادی که دارای بیماری ریوی هستند نسبت به عموم مردم خطرات بیشتری را از مواجهه با ازن متحمل می‌شوند، اما مردمی که بیماری ریوی یا قلبی دارند خطر بیشتری را از مواجهه با ذرات معلق متحمل می‌شوند و وقتی آلودگی هوا در این سطح قرار دارد عموم مردم تحت تاثیر قرار نمی‌گیرند.
ناسالم: هر فردی امکان دارد اثرات بهداشتی AQI بالا را زمانی که مقدار آن بین ۱۵۱ و ۲۰۰ است و همچنین اعضای گروه‌های حساس بیش از سایر افراد اثرات جدی را بر سلامت خود تجربه می‌کنند.
خیلی ناسالم: در این حالت AQI بین ۲۰۱ تا ۳۰۰ قرار دارد و هشداری برای سلامتی بحساب می‌آید که هر کسی ممکن است اثرات جدی تری را بر سلامت خود تجربه کند.
خطرناک: AQI در این وضعیت از ۳۰۰ بالاتر اخطار جدی برای سلامت انسان و اعلام وضع اضطراری است که احتمال دارد تمام افراد جامعه تحت تاثیر قرار گیرند.