پارسایی در همین مدت کوتاهی که از عمر مجلس دهم می‌گذرد در متن بسیاری از اتفاق‌های مهم پارلمان از مسائل محیط‌زیستی تا تهیه دو طرح مجزا درباره بحث فیش‌های حقوقی، و در راستای ساماندهی حقوق و دستمزد مسئولان قرار گرفته و فارغ از آن، در بسیاری مواقع توانسته به‌تنهایی نیز خود را به‌عنوان نماینده‌ای شاخص و چهره‌ای برجسته از عموم همکارانش در مجلس نشان دهد و با موضع‌گیری درباره مسائلی که بعضاً برخی سیاست‌مداران در تمام کارنامه فعالیت خود به سمتش نمی‌روند، نشان دهد به مجلس نیامده که چهار سال گوشه‌ای بنشیند و بعد هم به شهر و دیارش بازگردد و احیاناً باقی عمر را پشت میزی مطمئن، سپری کند.
پارسایی به‌عنوان عضو هیات رییسه فراکسیون امید و سخنگوی این فراکسیون نیز اقدامات چشمگیری داشته و همراه و هم‌گام با فراکسیون، درباره موضوع‌هایی همچون خرید و فروش آرای انتخاباتی و نحوه تایید و ردصلاحیت نامزدها موضع‌گیری کرده و با ارائه تحلیل‌های به‌موقع، در روند شکل‌گیری جریان‌های سیاسی درون پارلمان تاثیرگذار بوده است.
با این حال شاید آن‌چه بیش از هرچیز او را یک سر و گردن بالاتر از دیگر نمایندگان اصلاح‌طلب شیراز و در ردیف چند نماینده برجسته فراکسیون امید در چندماه اول مجلس دهم قرار داده، اظهارنظر شجاعانه، دقیق و به‌دور از محافظه‌کاری‌های مرسوم او درباره لزوم نظارت برزیرمجموعه‌های رهبری بود که باوجود حواشی متفاوتی که در پی آن به‌وجود آمد، همچنان بر مواضع قانونی خود که اتفاقاً مستند به بیانات شخص مقام معطم رهبری و با اتکا بر اصول مورد تاکید ایشان بود، پافشاری کرد.