طنین سخنان علی امید بزرگترین و نامدارترین مبارز جنبش کارگری و سندیکایی ایران در دهه سی در دفاع از حق و حقوق کارگران و زحمتکشان صنعت نفت مدام درگوشش تکرار می شد . او بعدها با هوشنگ رومزی همان مرد پر تلاش ومتفکر جنبش مطالباتی نفتگران جنوب همراه شد وبا جسارتی که داشت به عنوان نماینده ویکی از سخنگویان کارگران پالایشگاه آبادان با بیانی پرشور به دفاع از حقوق کارگران پرداخت .
هربار و به هر مناسبتی فرصت را غنیمت می شمرد و علیرغم بی تجربگی و سادگی علیه بی عدالتی و تبعیض سخن می گفت . ساواک و مزدورانش بارها با تطمیع و تهدید و تخریب خواستند که او رابه سکوت وادار کنند اما او هیچ گاه سکوت نکرد و زیر بار هیچ وسوسه ای نرفت و فریب ریاکاران را نخورد .
وقتی همه ترفندها درباره او موثر واقع نشد او را از آبادان به نقاط سردسیر خراسان ( سرخس ) تبعید کردند تا او و همراهان و همفکرانش درد و رنج تبعید را احساس کنند و در عبور زمان فراموش شوند .
اما نه جنبش کارگری صنعت نفت با تبعید سخنگویانش متو قف شد و نه امثال باباخان سکوت و فراموشی را در تبعید تمرین کردند .
باباخان محقق زاده ورزش را باتیم فوتبال محله تانکی دو ( بهمنشیر )آبادان در کنار زنده یاد استاد دهداری و مرحوم غلامحسین سراج و ذالکیان و محمود گیشویی شروع کرد و بعد به رینگ بوکس رفت .
در رینگ استعداد ورزشی اش شکوفا شدو از سکوهای افتخارآبادان و خوزستان و ایران بالا رفت . درسال ۱۳۴۲ مسابقات قهرمانی بوکس ایران در تهران با دست شکسته در فینال حریف خودرا شکست داد و با شایستگی قهرمان شد .
پرویز پولوزاده درباره باباخان می گفت" او اگرچه صریح و گاهی زبانی تند داشت و به اصطلاح "قد" بود اما دربرابر حق خوریها در ورزش بوکس و فراتر از آن سکوت نمیکرد او همیشه حرفهای خودش را در رینگ بوکس میزد " .
باباخان محقق زاده در دوران ورزشی اش سعی کرد که از حاشیه ها و برخی چهره های بدرفتار و مغرور خود را دور نگه دارد اما گاهی حاشیه ها او را ناخواسته به عکس العمل وادار می کرد . وقتی در کشور جنبش اعتراضی علیه استبداد آغاز شد او با تکیه بر تجارب خود با مردم همراهی کرد. باباخان این دوانی اصیل ( روستای معروف دوان از توابع کازرون) امابزرگ شده آبادان در سالهای انقلاب و پس از آن نه ریش گذاشت و نه تظاهر به دینداری کرد.
وقتی جنگ تحمیلی مهاجرت ناخواسته را به مردم آبادان و خرمشهر تحمیل کرد او نیز به اجبار به همراه خانواده اش به شیراز رفت. در شیراز هم وقتی برخی افراد به دلیل عدم درک خطرات جانی و خرابیها و مصیبتهای جنگ با مهاجران جنگ تحمیلی بدرفتاری کردند او باز هم سکوت نکرد و در اعتراض به آنها از حق کرامت همشهریان آبادانی و خرمشهری خود به دفاع پرداخت .
چندسال پس از پایان جنگ بیماری و برخی مشکلات زندگی او را رها نکردو توان اورا کاهش داد .
دوسه باری که به همراه او و دکتر بیژن کوهزاد و خلیل صالحی و عباس و حمید اخلاقی به جلسات انتخاباتی کاندیداهای مجلس در شیراز دعوت شدیم باباخان این بار با عصایی در دست بازهم سکوت نکرد و در برابر وعده هایی که ازسوی کاندیداها داده می شد در نقش یک مطالبه گر آگاه سخن گفت و خواستار دفاع واقعی از حقوق مردم شد .
باباخان محقق زاده درهمه سالهای پس از جنگ تا زمان مرگش در شیراز احساس غربت می کرد . همان حسی که سراسر وجود قهرمان را در" غربت" و "تنهایی" درهم می فشرد . پایان قهرمانی و تنهایی و غربت و زخمهای باقیمانده از ایام تبعید و اثرات شوم جنگ چیزی فراتر از روزگار برزخی است که او با روحی زخم دیده همچون باری بر دوش تحمل می کرد. یک بار که به اتفاق آقایان دکتر کوهزاد و پرویز پولوزاده و حمید راهدار و نصراله وطن خواه و مالک سلطان آبادی و تنی چند از آبادانیها به عیادتش رفتیم خیلی آرام اما با اندوه و حسرتی در دل گفت "عمو " چه کسی میدونه که در این غربت و این روزگار بر ماها چه گذشته. درپاسخش گفتم احساس غربت در شیراز ؟ به نظر احساس ناشناخته و غریبی است. گفت من ساخته و پرداخته آبادانم همان آبادانی که در مبارزات کارگری و صنعت نفت پیشتاز بود و درمدنیت و مرام و زندگی مسالمت امیز اقوام و البته در ورزش حرفهای زیادی برای گفتن داشت ". بابا خان در بین خانواده و دوانیها و آبادانیها همیشه حرمت داشت و مورد احترام مردم بود .
حالا دوانیهای شیراز و آبادانیها در سوگ این پیشکسوت بوکس و چهره معروف پالایشگاه آبادان مبارزات کارگری سالهای دهه چهل و پنجاه از او و کردار و جسارتش یاد می کنندتا یادگاری باشد برای نسلی که میخواهد زندگی کند . خدایش بیامرزاد .