سرايش شعر فولكلور با توجه به فرم هاى مورد نياز نظير در حافظه داشتن واژه هاى عاميانه و تسلط به معانى آنها از جمله كارهاى سخت عالم شاعرى به شمار مى رود، خاصه اينكه شاعر عاميانه بايد بر فرهنگ نامه آن زبان نيز تسلط كافى داشته باشد.
دكتر بيژن سمندر شيرازى را مى توان از بنيانگذاران شعر فولكلور در سده ى اخير دانست، چنانكه شاعران شيرازى هنوز گامى براى سرودن شعر به لهجه ى اصيل اين شهر برنداشته بودند كه او با تسلط كافى قلم و قدمى ثابت اين مهم را به انجام رساند.
احياى زبان و گويش هاى محلى آن هم به زبان هنر شعر يكى از بهترين راهكارهاى ماندگارى گويش هاى هر منطقه محسوب مى شود و چه زيبا اين مهم در قامت شعر بيژن سمندر هويدا شده است.
نسل شاعران گويش محلى شيراز هم اكنون با رشد ادبى قابل توجه اى برخوردار هستند؛ نسلى كه بدون ترديد به شايستگى ها و ابتكارات اشعار محلى مرحوم سمندر احترام مى گذراند.
وجود مكان هاى تاريخى، مذهبى و تفريحى كهن شعر شيراز در اشعار و ترانه هاى سمندر از ديگر شاخصه هاى شعرى اوست كه در تقويم فرهنگ عاميانه اين مرز و بوم ماندگار خواهد بود.
بايد تأسف خورد كه نسل امروز شاعران ما بيش از آنكه به سرايش و ريشه يابى واژه هاى عاميانه زادگاه خود تكاپو كنند در گير و دار شعرهايى با مضامين تكرارى دل مشغول مانده اند در حاليكه توجه به ادبيات فولكلور به عنوان ستون فقرات فرهنگ و تمدن هر منطقه در اين روزگار كه با هجوم نابرابر خرده فرهنگ هاى غير بومى مواجه ايم، بسيار ضرورى محسوب مى شود.
تلاشى كه خاك خوردگان مسير فرهنگ عاميانه ما نظير سيد ابوالقاسم انجوى شيرازى و رهپويان او داشتند با نوشتارهاى شعر و داستان و بازنويسى افسانه ها و متل ها و مَثَل ها در قالب هنر ماندگار خواهد بود و مرحوم بيژن سمندر براى زبان عاميانه شيراز اين مهم را به قله رساند. همان شاعرى كه با حفظ اصالت شهر خود گل و بلبل و شيراز را در غزل خواجه معرفى كرد و گفت:
بُلبُل تو كوچا،تو پَس كوچا غزل مي خونه
شعرُي تَرِحافظ ميريزه از سر ِچِنگِش