این قهرمان سابق کشتی جهان با لحنی سرزنش گرانه اما از سر دردمندی خطاب به سیاسیون و نظامیان به‌صراحت گفته است اگر به آنچه میگویید به‌عنوان یک اصل در مواضع نظام سیاسی کشور اعتقاددارید سلاح بردارید و پیشاپیش ورزشکاران ملی‌پوش حرکت کنید نه اینکه قهرمانان ملی را سپر بلای خود قرار دهید به شما میگویم شما هم باید به میدان بیایید.
اگر قرار به باختن است باهم ببازیم چرا تنها ورزشکاران ببازند همه باید مسئولیتشان را بپذیرند و همه باهم ببازیم و... دیدگاه‌های اخیر رسول خادم که در دو نامه منتشرشده به موضوع اول ورزش کشور و افکار عمومی و محافل ورزشی و سیاسی تبدیل‌شده است.
برخی از چهره‌های نظامی رویارویی با ورزشکاران اسرائیلی را خط قرمز نظام عنوان کرده و بابیانی تهدیدآمیز بر روی عدم رویارویی اصرار دارند.
اما بسیاری از کارشناسان و ورزشکاران ملی ضمن رد دخالت سیاست در ورزش مسابقه دادن با ورزشکاران دیگر کشورها را امری عادی و در چارچوب مقررات و قوانین رقابت‌های ورزشی و فلسفه و آرمان‌های اساسی ورزش می‌دانند.
زیرا بر این باورند در جهانی که ورزش به‌عنوان وسیله و میدانی برای تقویت پایه‌های صلح و دوستی و همزیستی مسالمت‌آمیز ملت‌ها نقش مهمی دارد
دخالت سیاست و ایدئولوژی و طرح خطوط قرمز در ورزش امری نادرست و زیان‌بار است. از سوی دیگر درک این مفهوم که شرکت در هر رقابت ورزشی با ورزشکار و یا گروه ورزشی هر کشوری نمی‌تواند به معنای تائید سیاست‌های آن کشور به‌حساب آید می‌تواند به درک و تحلیل صحیح روابط و مناسبات سیاسی مساعدت کند.
بنابراین نمی‌توان با تحریم یا عدم رویارویی ورزشی به‌عنوان یک حربه منطقی و کارساز در جهت اعتراض به سیاست‌های یک کشور استفاده کرد.
وقتی نهادهای بین‌المللی براساس روح و فلسفه ورزش و تحلیل‌های عمیق بر جدایی سیاست از ورزش تأکید داشته و دارند نباید در مسیری گام برداشت که به‌جای آموختن و بهره‌گیری‌های گسترده از رقابت‌های بین‌المللی ورزشی به سیاست‌های زیان‌بار و «باخت- باخت» فکر کرد و روی آورد.
این‌یک خودزنی با نتایج «دوسر باخت» پرهزینه است . در چند دهه اخیر جهان به شکل خلاقانه و مسئولانه مسیرهای دیگری را در همه عرصه‌ها ازجمله ورزش با روش و مضمون و هدف «برد- برد» اختیار کرده و به نتایج مطلوبی نیز رسیده است. می‌توان و باید با اسرائیل و سیاست‌های دولت صهیونیستی این کشور مخالف بود و در نهادهای سیاسی و حقوقی بین‌المللی نسبت به آن انتقادات اساسی بیان کرد و علیه سیاست‌های تجاوزکارانه و زورگویانه آن رأی داد اما نمی‌توان و نباید دیدگاه‌های سیاسی را با توجیه خط قرمز نظام به میدان‌های ورزشی تسری داد.
اگر درگذشته با انواع ترفندها به ورزشکاران گفته می‌شد که در مقابل ورزشکاران اسرائیلی حاضر نشوند تا مثلاً به‌نوعی اعتراض علیه این کشور بیان‌شده باشد امروزه دیگر نمی‌توان به این روش‌های غلط و شیوه‌های تبلیغی سطحی ادامه داد زیرا عدم رویارویی از یک‌سو به ضد خود تبدیل‌شده و از سوی دیگر تبعات جبران‌ناپذیری همچون تعلیق ورزش کشور را در پی خواهد داشت؛ بنابراین مسئولان ارشد سیاسی کشور در این زمینه باید مدبرانه و براساس مصالح و منافع ملی تصمیم‌گیری کنند. سیاستمدار خردمند و با قریحه آن‌کسی است که در هیچ میدانی به باختن و بازنده بودن نیاندیشد و ایران نیز دیگر فرصتی برای باختن و هزینه پرداختن در هیچ عرصه‌ای ندارد.
باید همه باهم به فکر برد - برد باشند راهی به‌جز این راه و «هدف مقدس» نمی‌توان یافت!