بیکاری و 60درصدی‌ها

عبدالرضا رحمانی فضلی، وزیر کشور طی مصاحبه‌ای در مهر ۹۶ گفت: در برخی شهرهای کشور، نرخ بیکاری به ۶۰ درصد رسیده است. یکی از بزرگ‌ترین چالش‌هایی که این روزها دولت با آن روبه‌رو است ایجاد اشتغال است، اما در بعضی مناطق با آمار بیکاری بیش از ۶۰ درصد روبه‌رو هستند. دولت باید نگاه ویژه‌ای به شهرهایی که نرخ بیکاری بالای ۶۰ درصد دارند داشته باشد تا بتواند نرخ بیکاری در مناطق را به زیر ۵۰ درصد برساند، این مناطق بیشتر شهرهای غرب و شرق ایران را دربر می‌گیرد.


جوانان و بیکاری
نرخ بیکاری در کشور به ۱۲ درصد و نرخ بیکاری جوانان در کشور به ۲۸.۸ درصد رسیده است. دولت یکی از وظایف مهمی که در این دوره دارد رفع معضل بیکاری در کشور است. طبق آمار رسمی نرخ بیکاری جوانان بالای ۲۷ درصد قرار دارد و بالطبع در شهرهای شرق و غرب کشور که نرخ بیکاری بالای ۶۰ درصد است میزان بیکاری جوانان بیشتر از مناطق دیگر است. دولت با تمرکز بر این شهرها باید بتواند نرخ بیکاری را کاهش دهد تا معضلاتی مانند فقر کاهش و قدرت خرید افزایش یابد. جوانان مهم‌ترین سرمایه‌های کشور و چرخ‌های محرک توسعه اقتصادی و علمی هستند. دولت باید با سرمایه‌گذاری ویژه بر روی نسل جوان و به کارگیری آن‌ها در حوزه‌های مدیریتی مختلف هم فرصت شغلی ایجاد کند و همچنین نقش جوانان را در مدیریت کشور افزایش دهد. به‌کارگیری جوانان در سیستم مدیریتی کشور موجب تقویت و بازسازی بدنه مدیریتی کشور می‌شود و همچنین باعث اعتمادسازی بین جوانان و دولت می‌شود. جوانان مهم‌ترین پشتیبان‌های کشور هستند و دولت وظیفه دارد نگاه ویژه‌ای به خواسته‌های آنان داشته باشد.

بیکاری در مناطق
استان‌های غرب و شرق ایران هر ساله در حوزه بیکاری و فقر در رتبه‌های نخست قرار دارند. شهر جوانرود در استان کرمانشاه با ۵۰ درصد و سراوان در استان سیستان و بلوچستان با بیش از ۴۵ درصد، به ترتیب دومین و سومین شهر با نرخ بیکاری بالا در کشور هستند. اولین شهر در این فهرست، بشاگرد در استان هرمزگان است. اغلب ۲۰ شهری که بالاترین نرخ بیکاری در کشور را دارند در سه استان خوزستان، سیستان و بلوچستان و کرمانشاه هستند. مناطق غرب و شرق ایران علاوه بر این‌که در بیکاری در کشور دارای رتبه نخست هستند، در فقر و محرومیت هم رتبه نخست را دارند. دولت باید توجه ویژه به رشد و توسعه این مناطق داشته باشد تا بتواند آمار فقر و بیکاری را کاهش دهد. در مقاله‌ای با عنوان “گستره و عمق فقر در استان سیستان و بلوچستان” به قلم غلامرضا کشاورز حداد که در سال ۱۳۷۹ منتشر شده و در پرتال جامع علوم انسانی در دسترس است، بر مبنای آمارگیری‌های انجام شده از سال‌ ۱۳۶۳ تا ۱۳۷۵، آمده است که حدود ۷۲.۱ درصد جمعیت شهری و ۶۸.۳ درصد جمعیت روستایی استان سیستان و بلوچستان در فقر زندگی می‌کنند. در تحقیقی دیگر با عنوان “تجزیه تغییرات فقر به دو عامل رشد و باز توزیع طی برنامه دوم و سوم توسعه” که در سال ۱۳۸۹ در مجله اقتصاد دانشگاه شهید بهشتی انتشار یافته است، وحید محمودی، نتیجه گرفته است که در برنامه دوم توسعه، شاخص‌های فقر مطلق در مناطق روستایی افزایش و در مناطق شهری کاهش یافته است. در برنامه سوم توسعه‌ هم تمامی شاخص‌های فقر کاهش داشته‌اند اما در برنامه چهارم توسعه همه شاخص‌های فقر با افزایش همراه بوده است. در دوره‌های مورد بررسی درصد و شدت فقر در مناطق روستایی بیشتر از مناطق شهری بوده است. همچنین وضعیت فقر در استان‌هایی مثل سیستان و بلوچستان، کرمان، کرمانشاه، همدان و ایلام بدتر از سایر مناطق بوده است. دولت برای رفع معضلات فقر و بیکاری در این مناطق باید زیرساخت‌ها و امکانات را توسعه دهد تا بتواند میزان فقر و بیکاری را کاهش دهد، با توسعه و توجه ویژه به این مناطق بسیاری از چالش‌هایی که دولت با آن روبه‌رو است مانند بیکاری جوانان، فقر و همچنین مخاطرات اجتماعی کاهش پیدا می‌کند.

انتهای پیام /  106
6180 کلیک ها  چهارشنبه, 18 بهمن 1396 17:15
این مورد را ارزیابی کنید
(1 رای)

نظر دادن

لطفا از نوشتن با حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید.
از ارسال دیدگاه های نا مرتبط با متن خبر، تکرار نظر دیگران، توهین به سایر کاربران و ارسال متن های طولانی خودداری نمایید.
لطفا نظرات بدون بی احترامی، افترا و توهین به مسئولان، اقلیت ها، قومیت ها و ... باشد و به طور کلی مغایرتی با اصول اخلاقی و قوانین کشور نداشته باشد.
در غیر این صورت، «راستین آنلاین» مطلب مورد نظر را رد یا بنا به تشخیص خود با ممیزی منتشر خواهد کرد.

بالا