تا روح ناآرام‌و تحریک شده کمی تا قسمتی ارضا شود. اما فردای آن وقتی به قضاوت خویش نشست آرام و در سکوتی درونی عرق کرد.
زیرا "او"و وجدان آگاهش هیچ گاه پیروزی به هر روش و رفتار و وسیله را شایسته افتخار و شادی نمی داند .
تیم ملی از نظرفنی با ارایه یک بازی معمولی و فاقد خلاقیتهای فردی و گروهی در وقتهای تلف شده به پیروزی خانگی دست یافت که این پیروزی نه حاصل آموزشهای کارلوس کی روش و کادرفنی او بلکه محصول اشتباه فردی دروازه بان قطری بود که بازیکنان حداکثر استفاده را از این فرصت طلایی بادآورده را کردند و هیجان و شادی را به ورزشگاه مملو از تماشاگر و میلیونها بیننده تلویزیونی تقدیم نمودند.
اما کادر فنی به جای مدیریت این هیجان رها شده با رفتار و کردار و گفتار ناشایست شادی را به تشنج و تنش تبدیل کرد تا بسیاری از ارزشهای فوتبال زیر سوال برود.
اما در آنسوی میدان دنیل کارینو سرمربی اروگویه ای تیم ملی قطر با رفتاری مطلوب و درس آموز به فوتبال ایران رفتار و اخلاق و ارزشهای فوتبال را آموزش داد تا دیگر کسی فوتبال را یک جنگ تعریف نکند و میدان بازی را با میدان جنگ به تفسیر ننشیند.
فوتبال و میدانش جنگ و میدان ستیزه گری نیست فوتبال یک‌جشن است برای نزدیکی ملتها.
یک فرصت است برای گسترش دوستی ها و رقابتهای مسالمت آمیز نه عقده گشایی های سیاسی و نژادی و قومی و ناسیونالیستی.
این مهم را چگونه باید به مسئولین ورزش شبکه سه و سایر دست اندرکاران و مفسران توضیح داد و تفهیم کرد که اختلافات سیاسی رادر تحلیل ها و گزارشهای ورزشی پر مخاطب خود دخالت ندهند و آتش بیار معرکه " امپریالیسم" ساخته نشوند.
هرگزارش و تفسیر و حرکت و رفتاری که منجر به تحریک احساسات ملی شود فوتبال و هیحانات آن را به خدمت سیاست گرفته و آن را از رسالت و محتوای اصلی اش که جشن و شادی آور و چشم نواز و روح بخش است دور می کند . نه پیروزی در فوتبال ارتقا دهنده غرور ملی است و نه شکست یک تحقیر ملی به حساب می آید .پیروزی و شکست دوگانه لاینفک فوتبال و همه رشته های ورزشی اند .
فوتبال را بایدبرای جشن و شادی خواست نه تحقیر "آن دیگری "و غرور و برتری طلبی ملی. که این در مجموع یک دستاورد کاذب و ویرانگر اخلاق و فرهنگ و انسان گرایی است.
*روزنامه نگار