اسداله رحمانیان وسلیم شیبه و صلاح الدین دهداری و محمدرضا اسلامی از جمله استعدادهایی بودندکه با انتخاب این رشته دبیرستانی و دانشگاهی (با وجود محبوبیت فوتبال) چشمها را به سمت خود جلب کردند.
محمدرضا اسلامی همان جوان بلند بالای مهربان با دیدن توپ و حلقه بسکتبال در دبیرستان رازی آبادان بسکتبال را شروع کرد و خیلی زود استعداد درخشان خودرا در این رشته نشان داد و به یک چهره تبدیل شد. تاج آبادان و مربیگری استاد مجید توفیق اولین مقصد باشگاهی او بود و با این تیم خوش درخشید وسپس به تیم های منتخب آبادان و خوزستان دعوت شد.
در آنجا نیز با وجود چهره های صاحب نام جایگاه خود رادر تیمهای منتخب تثبیت کرد. اسلامی دردوره انجام خدمت مقدس سربازی درتهران به تیم پاس تهران ملحق شدودرکنار بسکتبالیستهای صاحب نام ان زمان نظیرکاشانی ، برادران خلخالی وحیدری بازی کرد و با بازیهای خوبی که انجام داد به تیم ملی ارتش دعوت شد .
اوپس از انقلاب علیرغم مشکلات و مشغله ای که داشت از بسکتبال جدا نشد .او سالها در هلیکوپتر سازی و...کار کرد و در این اواخر نیز درشرکت سیمان بندر خمیر مشعول به کار بود که بیماری سرطان خون آرام آرام جان اورا در سن هفتاد ویک سالگی گرفت . از این چهره خانواده دوست که تعلق خاطری به سعادت و خوشبختی جوانان جامعه داشت سه فرزند موفق به یادگار مانده است . وقتی جلیل صفری خبرنگار پیشکسوت آبادانی خبر درگذشت محمدرضا اسلامی رانوشت و در فضای مجازی منتشرکرد حس دیگری از جنس نوستالژی در میان پیشکسوتان بسکتبال آبادان ، خوزستان ، قدیمی های ورزش آبادان، دانش آموزان سابق دبیرستان رازی ، باشگاه تاج و مجید توفیق و هوراها و شادیهای نسلی که تکه ها و بخشهایی از آن مانده در اذهان و حافظه ها مرور شد . پیشکسوتان بسکتبال آبادان و خرمشهر ماهشهر و اهواز و... نیز وقتی خبر را شنیدند همه با پارچه نوشته هایی اندوه و مراتب تسلیت و همدردی خودرا با همان حس دیرین بیان کردند تا همدردی این حس زیبای انسانی رادر تقابل بامرگ و اندوه ناشی از آن را نشان داده باشند . مهندس قنبری در وصف روحیات او گفت: "وقتی پای صحبتهای اسلامی می نشستی از او حس خاصی میگرفتی او با همان مهربانی و خونگرمی آبادانیهای قدیم با تو سخن می گفت وبا چه حس وحسرتی برای تو حرف میزد تا معرفت ومرام آن نسل را به یادت بیاورد ". خصائل نیکو و روحیات مردمگرایانه در همین بازتعریفها وخاطره بازیها و بازآفرینی ها است که دست رد بر عبور ومرور زمان و غبارهایش میزند . از دبیرستان رازی ودرخشش در بسکتبال تا اهواز و بندر خمیر و سپس چشم براین جهان بستن اگرچه روایت یک زندگی با همه تلخی ها و شیرینی های آن است اما میتوان از مرگ و فقدان این چهره ها که یادآور دورانی از شادی و شکوفایی ورزش و زندگی هستند الهام گرفت و باشندگان و آیندگان را انگیزه ای دیگر بخشید تا روشنگری، خاموشی و فراموشی و بی خیالی را به کناری زند چرا که زندگی برای غنی ترشدن نیازمند انتقال روحیات و خصائل مطلوب بین نسل ها است . روحش شاد و یادش گرامی .
