مصاحبه ای جالب و تامل برانگیز که در آن از نوستالژی ها تا جا به جایی معیار ها و ارزشهای اخلاقی و فرهنگی در فوتبال و فراتر از آن سخن به میان آمده است . از نسل مربیان آغازگر و از خود گذشته و خلاق و صاحب سبک و همه فن حریف نظیر زنده یادان استاد حسین فکری ،آقا مدد ،استاد دهداری و مهاجرانی و ... تاناگفته ها و ناشنیده های حرفه مربیگری مطالب ارزشمندی همراه با نگرش فلسفی از زبان حمید علیدوستی بیان شده بودکه سوالات و حسرتهای زیادی در ذهن مخاطبان ایجاد کرد .
تحول فوتبال و مجموعه روابط و مناسبات فردی و اجتماعی از آماتوریسم تا اوضاع و احوال ناخوش کنونی فوتبال دولتی وشبه دولتی و حواشی پرهزینه آن همه و همه نوعی نابه سامانی ادامه داررابه ذهن متبادر می کند.
این فوتبال از کجا به اینجا رسیده است که بهترین و شایسته ترین و سالم ترین محصولاتش نظیر ابراهیم قاسمپور و حمید علیدوستی و... سالهای سال است که "بیکار "و در حاشیه مانده و فرصت مربیگری و مدیریتی در اختیار آدمهای خاصی دست به دست می چرخد ؟! دریغ و درد که سرمایه سوزی و نخبه کشی دهه های اخیر به فوتبال نیز بدجوری سرایت کرده است .
این چه جهالت و دردی است که به جان و اندیشه و نگرش مدیران افتاده است ؟! حکایت فوتبال ما حکایت همان جوامع پیرامونی است که حاشیه ها با انواع لطایف الحیل بر متن ها غلبه می کنند و خزف ها با انواع بازیها ی پشت پرده و بده وبستانهای عجیب و غریب مرواریدها را از صحنه خارج می کنند .
درست درتفسیر همین شرایط است که باید همصدا با حافظ شاعر بزرگ ودوست داشتنی همه نسلها دستان را حسرت وار به هم فشرده و گفت : "جای آن دارد که خون موج زند در دل لعل زین تغابن که خزف میشکند بازارش ". وقتی به کارنامه ارزشمند و دیدگاههای قابل تامل و روشنگرانه حمید علیدوستی می نگری و یا به سلامت نفس و پیشینه پرپیمان باشگاهی و ملی و فراملی و تخصص بالای ابراهیم قاسمپور و علی دایی خیره می شوی و یا به دانش و توانمندیهای پرکاس و... توجه می کنی افسوس می خوری که چرا این نسل از ملی پوشان سابق خوشنام و مربیان شناسنامه دار و صاحب سبک و با دانش باید بیرون گود بمانند وبرخی کم مایه گان زدو بندچی سکاندار فوتبال مملکت باشند.
جماعت مدعی که با انواع رفتارهای لمپنیستی و پرخاشگرانه به خشونت های آشکار و پنهان کلامی و غیر کلامی دامن می زنند و بعد طلبکارانه به زمین و زمان می تازند چه باید گفت و چه باید کرد ؟ درباره این لمپنیسم مزمن و رفتارهای کاسبکارانه و سبک و بی اعتنایی به سرمایه های شناسنامه دارفوتبالی کشورچه باید گفت ؟! آیا رسالت و ماموریت فوتبال فقط پرکردن اوقات فراغت مردم با هر وسیله و روش و منش و هدر دادن منابع مالی است یا آنکه باید با نگاه مدیریت علمی و اقتصادی و فرهنگی درپی به کرسی نشاندن شایسته سالاری و برنامه محوری بود ؟!
در بازارمکاره کنونی فوتبال نقش فدراسیون و کانون مربیان ایران چیست ؟! چرا به این مهم که از اهمیت بسیار زیادی در صنعت فوتبال برخوردار است توجه نمی شود؟ کو آن نسلی که با آرمانگرایی به دنبال رستگاری در فوتبال بود و کجاست آن فلسفه ای که فوتبال را تمرینی برای زندگی و مفاهیم انسان گرایانه و میهن پرستانه اش میخواست ؟! می گویند " زمانه عوض شده است". آرمانگرایی و رستگاری مفاهیم و واژه هایی منسوخ شده اند این را در ذهن و حافظه تاریخی خود حک کنید اگر خواهان سهمی از این فوتبال هستید!! سهم بازی و سهم خواهی بسیاری را هوایی کرده ، سهمت را بده تا به حساب بیایی !! "در غیر این صورت تو را ساده لوح و ناکارآمد و گذشته گرا و ماقبل مدرنیسم ودور افتاده از دنیای فناوری و مدرنیته و "منطق بازار " معرفی خواهند کرد به همین سادگی !! اما مگر می شود با این ترفندها و روندها کنار آمد ؟ تقابل با این روشها و منش ها و روندهای موجود که در تارو پود جامعه ریشه دوانیده تنها با حضور شایستگان و نظم نوینی که شایسته سالاری و سلامت نفس را در صدر معیارهای گزینش خود میداند محقق می شود .
راه رستگاری فوتبال از مسیر حضور بزرگان شریفی که دغدغه فوتبال و اخلاق وانسان ومیهن دغدغه اصلی آنان است می گذرد . چهره هایی نظیرعلی دایی ،ابراهیم قاسمپور ،حسن نظری ( ملی پوش سابق ساکن امریکا ) دکتر بیژن دوالفقار نسب ،حمید علیدوستی، صفایی فراهانی ، دادکان محمود ابراهیم زاده ،علی کریمی،رضاپرکاس ، امیرحاج رضایی .عادل فردوسی پور و...می توانند به عنوان نیروی انسانی ارزشمندو با دانش نقش مهمی در تغییرات اساسی در فوتبال و روندهای موجودو آتی آن ایفا کنند .
فوتبال و مردم نباید بیش از این باغفلتها و فریبها و حاشیه پردازیها و تغابن در دایره فریفتگی و انواع شعارها و نگاه های سیاست زده بازی داده شوند .