شهروندان نیز به‌صورت زنده از طریق شبکه‌های اجتماعی به این محفل ادبی پیوستند.
معاون شهردار شیراز در شب شعر بهارنارنج که به یاد و به‌پاس بزرگداشت مرحوم یدالله طارمی برگزار شد، از وی باعنوان شاعری بنام و ارزشمند حوزه ادبیات بومی شیراز یاد کرد و گفت درگذشت ایشان فقدان عظیمی برای شیراز به‌شمار می‌رود.
مرتضی جعفری با بیان اینکه یدالله طارمی ادامه‌دهنده راه مرحوم بیژن سمندر بود، ابراز امیدواری کرد که شاگردان وی بتوانند جای خالی ایشان را به‌گونه‌ای شایسته پر کنند.
رییس سازمان فرهنگی، اجتماعی و ورزشی شهرداری شیراز بیان داشت: لهجه شیرازی از شیرین‌ترین لهجه‌های زبان فارسی است که شاید به دلیل بی‌توجهی به این زبان بومی رو به نابودی بود و خوش‌قریحگی، ذوق و دغدغه مرحوم طارمی که به خلق آثاری ارزشمند به این لهجه انجامید، سبب شد اهمیت این لهجه بیشتر آشکار شود و از همین رو اهمیت بسیار دارد.
در این آیین همچنین فرزند این شاعر بومی‌سرا، پرویز طارمی درباب پدرش اظهار کرو: یدالله طارمی در دوم اسفند 1311 در خانواده‌ای اصیل به دنیا آمد. مادربزرگش، ماهرخ نخستین زنی بود که در شیراز طبابت می‌کرد و وقتی یداله در طفولیت مادرش را از دست داد، او بار پرورش یداله و خواهر و برادرش را بر دوش کشید و پدر همیشه از این شیرزن به نیکی یاد می‌کرد و حتی طعم خوب غذاهایش را همواره در خاطر داشت.
او از ذوق شاعری طارمی و توانایی‌اش در آفرینش مضامین نو در شعر، یاد کرد و آن را درخور تحسین دانست و بیان کرد: در وصف این ذوق و شیرینی همین بس که سنگ بنای کتابخانه ارزشمند شخصی او، از صله‌ای حاصل شد که در محفل شعر مرحوم حسینی‌الهاشمی به پاس یکی از اشعار نغزش به او اهدا شد.
طارمی با بیان اینکه پدرش در تمامی قالب‌های کلاسیک، نیمایی و سپید دستی بر آتش داشت، ابراز داشت: نام یدالله طارمی با شعر و شیراز آمیخته است و از همین رو استقبال مردم از شعر شیرازی او را تشویق کرد تا به سرودن شعر بومی روی آورد. او در دهه‌های 80 و 90 چهار کتاب با نام‌های نسیم دلگشا، شمیم نسترن، بهار نارنج و بانوی عشق را منتشر کرد که سه کتاب نخست ویژه اشعار بومی و مجموعه بانوی عشق مجموعه غزل‌های عاشقانه‌ای است که برای همسرش احترام فقیری سروده است.
در این آیین غلامعلی خوشبخت، محمد امین فصحتی، حسن هاشمی و محسن رضوی به شعر خوانی پرداختند.
خوشبخت، دبیر انجمن شعر بهارنارنج، طارمی را از قبیله قلم خواند و بیان کرد: گرچه او شاعران شیراز را تنها گذاشت؛ با آثارش همواره در ذهن آنان جاری است.
این شاعر بومی‌سرای شیرازی اخلاق و کردار نیک مرحوم طارمی را زیباتر از اشعار او دانست و افزود: دغدغه اصلی وی در سرودن شعر در نظر داشتن واژه‌های فاخر و بیان شیرینی بود که از برخی واژگانی که به نادرست با لهجه شیرازی آمیخته شده، به دور بود.
او از شهرداری شیراز درخواست کرد که خیابان یا بوستانی با نام مرحوم بیژن سمندر و جمال زیانی و یداله طارمی نامگذاری شود تا یاد و خاطره ادیبان و شاعران و شیراز شناسان بنام این شهر گرامی داشته شود؛ همچنین از سازمان فرهنگی شهرداری شیراز خواست تا در سال دستکم سه شب شعر و موسیقی با لهجه و اشعار و موسیقی فولکلور شیراز با نام این بزرگان برگزار شود.
محسن رضوی نیز پیش از خوانش شعرش از یدالله طارمی یاد کرد و بیان داشت: او افزون بر درایت در سخن گفتن، توانایی بی‌بدیلی در سرودن شعر به لهجه شیرازی داشت.
این شاعر با اشاره به تاثیر بیژن سمندر در زنده‌ساختن شعر بومی شیرازی، بیان کرد: اگر بیژن سمندر نبود شاید شعر طارمی به این حد از شیوایی و روانی نمی‌رسید.
سمندر جاده‌ای سنگلاخ را هموار کرد که امروز عبور از آن برای شاعران بومی‌سرای شیراز به‌آسانی صورت می‌گیرد.
او اشعار شیرازی طارمی را دارای روایت خواند و بیان کرد: کلمه در دست طارمی همچون موم بود و اشعارش به دل می‌نشست.
سمندر و طارمی استوانه‌های تکرارناپذیر گویش شیرازی هستند و به اتکای واژگانی که آن‌ها در شعرشان زنده کردند می‌توان این لهجه را که به سبب جهانی شدن در حال ذوب شدن در لهجه معیار پایتخت است، نجات داد.
رضوی شیراز را پایتخت شعر ایران خواند و از همین رو خواستار ایجاد خانه شاعران در این شهر شد و گفت: خانه شاعران می‌تواند پرورش‌دهنده استعداد‌ها باشد و در سایه آن می‌توان به‌صورتی جدی‌تر به شعر بومی شیراز نیز توجه کرد.
یدالله طارمی در ۱۹ تیرماه جاری بر اثر کهولت سن و پس از یک دوره بیماری در شیراز در گذشت و در دارالرحمه این شهر به خاک سپرده شد.