درادامه این داستان خیالی که به سرعت در فضای مجازی منتشر شد آمده بود:حکایت این داستان برمیگرده به دهه ۱۳۳۰ زمانی که بچه های دبستان اکبریه تبریز توی زنگ تفریح از بوفه ی مدرسه و از فراش مهربون مدرسه پشمک میخریدن.
عبدالله علیزاده معروف به حاج عبدالله مستخدم دبستان اکبریه تبریز بود که اصالتا از روستاهای نزدیک ارس که پس از قحطی و فراگیر شدن بیماری واگیردار وبا ناشی از حمله متفقین، تمام اعضای خانوادش رو از دست داده بود و سپس به تبریز مهاجرت کرده و در این دبستان به عنوان مستخدم کار میکرد.
اما حاج عبدالله قصه ی ما به بچه های مدرسه علاقه وافری داشت چون خودش علاوه بر همسرش داغ سه کودک در همین سنین رو دیده بود .
بچه ها توی زنگ تفریح از بوفه مدرسه پشمک میخریدن و هر کس پول نداشت از حاج عبدالله پشمک قرضی می گرفت.
اما حاج عبدالله با اینکه به همه جنس قرضی میداد اما هیچ دفتر ثبت بدهی نداشت، رفته رفته بچه ها از مهربونی حاج عبدالله سوء استفاده کردند و اصلا پول نمیدادندو برخلاف تصور حاج عبدالله ، علی رغم درآمد ناچیز فرراشی به هیچ کس نه نمی گفت .
تا اینکه مدیر مدرسه با دیدن تمام بچه های پشمک به دست در ایام زنگ تفریح با پیگیری ماجرا از این قضیه باخبر شد و سر همه کلاسها حاضر شد و با صحبتهای دلسوزانه اش همه رو توجیه کرد با این وجود هنوز اندکی از بچه ها شیطنت میکردند و پشمک مفتکی از حاج عبدالله میگرفتند.
این منوال تا اوایل دهه چهل ادامه داشت تا اینکه در اواخر خردادماه ۱۳۴۱ حاج عبدالله به دلیل بیماری و کهولت سن درگذشت.
حاج عبدالله با اینکه توی تبریز غریب بود اما یکی از باشکوهترین تشییع جنازه ها رو داشت انبوهی از جمعیت که اکثرا هم جوان بودند و گریه میکردند حاج عبدالله ،بابای مهربون مدرسه رو تا قبرستان قدیم تبریز بدرقه کردند.
اما جالبتر اینکه هر پنج شنبه بر سر قبر حاج عبدالله و برای شادی روحش پشمک پخش می کردند و این منوال چندین سال و تا اوایل دهه پنجاه ادامه داشت.
بله بچه های دبستان اکبریه داشتند قرضشان را به حاج عبدالله ادا می کردند، احسان البرزی و علی مردان طاهری موسسان پشمک حاج عبدالله دو تن از همان کودکان شیطونی هستند که هرگز بابت خوردن پشمک پول به حاج عبدالله نداده بودند.
و الان به یاد مهربونی و بخشش بی منت و همراه با لبخند حاج عبدالله فراش ، مستخدم دبستان اکبریه نام برند تجاری پشمک شرکت خودشون رو، حاج عبدالله گذاشتند. "
و اما داستان واقعی...
شرکت بستنی اطمینان آذرگل که تولید کننده انواع بستنی با نام تجاری ( آدلین ) و نیز محصول پشمک با نام تجاری ( حاج عبداله ) است ، کار خود را از سال ۱۳۳۰ با تولید پشمک و بستنی بصورت سنتی آغاز کرد و در سال ۱۳۷۹ در محل فعلی شرکت واقع در شهرک صنعتی شهید سلیمی اقدام به تولید صنعتی و انبوه کرده است .
مرحوم حاج عبدالله روحی بلویری که در سال 1302در تبریز به دنیا آمده بود،بنیان گذارشرکت تولیدی اطمینان آذرگل است.
وی از سال 1330تولید بستینی و پشمک را در شهر تبریز آغازکرد.این شرکت در سال 1379 برای اولین بار استانداردتولید پشمک در ایران را تدوین کرد.
صنعت پشمک به گونه ای که امروزه ما آن را می شناسیم ، مراحل تکامل خود را در شهر تبریز سپری نموده است. با وجود این سر آغاز آن را باید در شهر یزد جست ، چرا که پشمک از قاره اروپا و خاورمیانه به ایران راه یافته است . جالب است بدانیم فروش پشمک از حالت فله ای به بسته بندی مدرن و اتیکت زنی برای اولین بار توسط این شرکت جا افتاده است .
مدیریت این مجموعه از ابتدا برعهده برادران روحی و مدیر عاملی صمد روحی بلویری بوده است .
فرزندان حاج عبدالله به پاس قدرانی از زحمات پدرانش نام (حاج عبدالله ) را محصولات شرکتشان انتخاب کرده اند.
حاج عبدالله روحی بلویری در سال 1381 در شهر تبریز و در سن 80 سالگی بدورد حیات حیات گفت.