زمانی که شما کسی را در آغوش گرفته و با انگشتانتان او را نوازش می کنید، هورمون اکسی توسین ترشح می شود. ما دوست داریم لمس فیزیکی شویم چون احساس خوبی به ما می دهد، در واقع اکسی توسین نیز با ترشح خودش چنین احساسی به ما می دهد. وقتی کودکتان را سخت در آغوش گرفته و می فشارید، او را روی پای خود گذاشته و با مهربانی با او رفتار می کنید، مغز او هیجان زده می شود و کمی اکسی توسین ترشح می کند که موجب احساس راحتی و آرامش در او می شود. این هورمون شادی آور یک اثر دیگری نیز بر روی بدن ما دارد و آن این است که کودک ما با کمک این هورمون می تواند رشد عاطفی داشته باشد و مهربانی و نیکخواهی در وی پرورش یابد.
اگر کودک ما بدون آغوش و لمس عاشقانه فیزیکی رشد پیدا کند چه اتفاقی برای او می افتد؟
در این صورت بدن او نمی داند با مساله گرمی و محبت ناشی از آغوش و لمس فیزیکی باید چه کار کند. در پژوهشی در رومانی تعدادی زیادی از کودکانی که در پرورشگاه بزرگ شده بودند را مورد آزمایش و بررسی قرار دادند. هیچ کسی با آنها رابطه نزدیک و صمیمانه نداشته بود و آنها در آغوش گرفته نشده بودند، بیشتر اوقات تنها بودند و بدون تجربه محبت آمیز و صمیمانه فیزیکی و روحی بزرگ شده بودند. وقتی آنها بزرگ شدند مشکلات زیادی پیدا کردند حتی اگر توسط خانواده ای به فرزند خواندگی گرفته شده بودند. بسیاری از آنان نمی دانستند چگونه باید عشق بورزند و عشق را نشان دهند و یا دریافت کنند. آنان مثل سخره سخت بودند و فقط به فکر انجام کارهایی برای نفع شخصی خودشان بودند و قادر به برقراری ارتباط اجتماعی مناسب با دیگران نبودند و میزان اکسی توسین نیز در این کودکان نیز بسیار کم بود. این نشان می دهد اگر مدت زیادی را در ایزولگی و تنهایی بسر ببرید بدنتان بسختی می تواند محبت را درک کند.