امیدوار بودیم امسال با شورا و شهرداری مدعی رویکرد فرهنگی وضع اصلاح شود که خدا را شکر اصلاح هم شد. البته اصلاحات طبق انتظار، در این حد بود که بازار مکاره صد متری دور تر شده و از چهارراه ادبیات به سمت چهار راه گلستان امتداد یافته است. امسال مشتی کالای بنجل هم به اسم تولیدات زنان کارآفرین شیراز و کارآفرینی خیریه های شیراز اضافه شده است که بیشتر شبیه کاردستی های دوره دبستان و راهنمایی است و لابلای کالای کم ارزشی که از دیگر استان ها آورده اند، همه را به عنوان تولیدات فارس و شیراز عرضه می کنند.
اگر زمانی تولیدات این سامان قالیچه فاخر کشکولی و منبت گرانقیمت آباده و تولیدات کارخانه های آزمایش و بریجستون بود که هر کدام در نوع خود بی نظیر و بدیل بودند، حالا برای توریستی که از اقصی نقاط ایران و چه بسا جهان برای بازدید شیراز می آید ما کالایی را به اسم تولیدات این استان و شهر عرضه می کنیم که حتی در بی نام و نشان ترین اجتماع های این کشور هم به عنوان کالای زینتی یا مصرفی استفاده نمی شود.
ناگفته نماند که این تولیدات فاخر محصول هزینه کرد بودجه فرهنگی شهرداری شیراز در دوره قبل است. چند ده فرهنگ سرای شهر بسیج شده بودند که گل دوزی و گلسازی و خیاطی و منجوق دوزی آموزش بدهند و این هم نتیجه درخشان و شاهکارش که به تولید و عرضه رسیده است.
باری
این وضعی که «هر دم آید غمی از نو به مبارک بادم» تا ابد قابل تحمل نیست. فردا و فردا ها خواهد رسید، سال 98 و 1400 هم در پیش است. گذار سیاست باز هم به کوچه این مردمی که همه امید و آرزو یشان را در روبان سبز و بنفش پیچیده اند، خواهد افتاد. اگر همه «امروز» ها از دست رفت، فردا «شهروند فهیم» خواندن این رعایایی که خواست شان به هیچ گرفته شده، به کار نمی آید.