یادداشت وارده/می بخشیم اما فراموش نمی کنیم

پس از سالها یک هواپیمای نو وارد ناوگان هوایی کشورشد.هواپیمایی که مدت هابودبسیاری از چشم ها انتظار دیدنش درآسمان کشور را می کشید.


اما نمی دانم باید برای این انتظار کشیدن،برای ریختن برخی اشک ها در لحظه ورود این غول آهنین به آشیانه انقلاب،برای لحظه به اهتزازدرآوردن پرچم کشورمان توسط خلبان این هواپیما لحظه پارک کردن  و... خوشحال باشیم یا ناراحت.

می دانم که نام «هما» بیش از نیم قرن است که با غرور ملی ایرانیان گره خورده است.

می دانم «هما» برای هر ایرانی نماد یک شرکت پرافتخار در طول سال های گذشته است.

  می دانم معنای اشک های پرسنل این شرکت لحظه رویت   IFA

یعنی مرور خاطرات تلخ و شیرین سالهایی که هنر «هما» پریدن با بالهای بسته بود.

انقباض و انبساط سلول ها و ماهیچه های صورت مردمانی را که از روی یک پل هوایی نزدیک به فرودگاه مهرآباد لحظه نزدیک شدن ایرباس جدید «هما» را به انتظار نشسته بودند درک می کنم.

به همه این اتفاقات خوب افتخار می کنم.

به اینکه باردیگر نام یک شرکت ایرانی ،درکنار نام های بزرگ صنعت هوایی دنیا می درخشد غرور می کنم.

از اینکه حتی یک روز نام «هما»  و ایران ایر به تیتر یک اخبار صنعت هوایی دنیا تبدیل شوند درپوست خود نمی گنجم.

از اینکه قرار است بانهایی شدن پروژه ترمیم ناوگان هوایی،نام ایران باردیگر بر تارک صنعت هوایی در منطقه بدرخشد به ایرانی بودن خودم افتخار می کنم.

اما...

آیا سهم ما از غرور در عرصه حمل و نقل بین المللی باید همین باشد؟

برای من و بسیاری از کسانیکه تجربه تلخ تحریم های ظالمانه غرب ،باعث شد تادر بخش عمده ای از عمرشان تحقیر را با تک تک سلول های بدنشان حس کنند،امروز آمدن یک هواپیمای نو برایمان غرورآفرین است.

شاید در آینده ای نزدیگ دیگر لازم نباشد در فرودگاه های دنیا من و دیگر هم وطنانم نگاه های ترحم آمیز مردم دیگر کشورهای دنیا را تحمل کنیم و یا شاید من و دیگر هم وطنانم درآینده ای نچندان دور از دیدن پرچم کشورمان روی هواپیما ی نو متعلق به شرکت های ایرانی مغرورانه مسیر سوار شدن به هواپیما را طی کنیم.

شاید من و هم سن و سالانم روزهای تحقیر آمیز گذشته را فراموش کنیم.

  شاید امثال من کسانی را که با بی اهمیت خواندن تحریم ها و کاغذ پاره دانستن آنها غرور ملی ما لگدمال کردندروزگاری ببخشیم.

اما بی گمان تلاش های مردان مردی که برایشان غرور ملی به مراتب ازدرجه اهمیت بیشتری نسبت به چگونگی برنامه ریزی برای بیمه کردن میلیون ها انسان مرده،ناپدیدکردن دکل های نفتی،به باد دادن دلارهای حاصل از بشکه های نفت و... برخوردار بود را هیچگاه فراموش نخواهیم کرد.
انتهای پیام /  101
1802 کلیک ها  شنبه, 25 دی 1395 20:45
این مورد را ارزیابی کنید
(2 رای‌ها)

نظر دادن

لطفا از نوشتن با حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید.
از ارسال دیدگاه های نا مرتبط با متن خبر، تکرار نظر دیگران، توهین به سایر کاربران و ارسال متن های طولانی خودداری نمایید.
لطفا نظرات بدون بی احترامی، افترا و توهین به مسئولان، اقلیت ها، قومیت ها و ... باشد و به طور کلی مغایرتی با اصول اخلاقی و قوانین کشور نداشته باشد.
در غیر این صورت، «راستین آنلاین» مطلب مورد نظر را رد یا بنا به تشخیص خود با ممیزی منتشر خواهد کرد.

بالا